Józef Łobodowski, Wiersze i przekłady. Tom III. Wybór i opracowanie: Ewa T. Łoś, Bernard Nowak, Piotr B. Nowak. Redakcja i korekta: Ewa T. Łoś. Projekt graficzny i typograficzny: Bernard Nowak. Drzeworyt na okładce: Jurij Kulczycki. Biogramy tłumaczonych autorów: Piotr B. Nowak. Opracowanie materiału graficznego: Ilona Jaszak. Wydawnictwo Test, Lublin 2021, s. 452.
Nie miałem tymi razem zamiaru dawać antologii poezji rosyjskiej, wybrałem autorów i utwory najbliższe mi uczuciowo. Niestety, najsilniejsze nawet uczucie nie potrafi wpłynąć na ceny papieru i koszt druku.
Przekładając, nie zawsze przestrzegałem wierności. Sądzę, że najważniejszym zadaniem tłumacza jest utrafienie w poetycką atmosferę utworu. Tam, gdzie zbyt pedantyczna wierność nadwyrężą wartość utworu, nie należy krępować się tym mało przekonywającym postulatem. Zwłaszcza, że dochodzi kłopot z metryką i rytmem. Zresztą swawola ta nigdzie nie zmieniła się w anarchię. (...)
Układ wierszy nie jest chronologiczny. O rozmieszczeniu decydował wyłącznie ich charakter. Chronologia została zgwałcona kilkakrotnie (na przykład wiersz Jesienina Nie zawołam pochodzi z roku 1919, ale ze względu na swój charakter znalazł się w dziale ostatnim). W ten sam sposób zostały ułożone wiersze innych autorów.
Józef Łobodowski [fragment komentarza z tomu U przyjaciół]
Przygotowanie edycji wierszy i przekładów poetyckich J. Łobodowskiego wymagało pracy edytorskiej uwzględniającej specyficzny charakter wydania, zawierającego zarówno wiersze oryginalne autora, jak i przekłady z czterech języków: białoruskiego, ukraińskiego, rosyjskiego i hiszpańskiego. Jako zasadę ogólną przyjęto zachowanie w jak największym stopniu specyfiki bogatego języka autora, obfitującego w częste odmiany i warianty, niekoniecznie poprawne. To bogactwo jest obecne nie tylko w twórczości oryginalnej, ale też w różnorodności językowej przekładów. Aby jej nie zatrzeć, niekiedy zrezygnowano z poprawiania wyrażeń, dziś uważanych za błędne lub przestarzałe.
Przedstawione postacie tekstu zostały ustalone jak najdokładniej, w miarę posiadanych świadectw. Starano się o wyeliminowanie dość licznych pomyłek, wynikających z błędów druku, nie dokumentując poszczególnych zmian.
Edycja ma charakter popularny, toteż w wierszach oryginalnych autora uwspółcześniono ortografię oraz interpunkcję. Zostały one zmodernizowane w takim zakresie, by – pozostając w zgodzie z obowiązującymi normami – nie doprowadzić do zatarcia odrębności językowych. Pewne osobliwości pozostawiono – o ile spełniały istotną funkcję w tekście.
Fragment Noty edytorskiej