Piotr Pągowski, Łódź i inne opowiadania. Nakład autorski, Skierniewice 2020, s. 100.

Piotr Pągowski urodził się 8.11.1953 roku w Łodzi. Z zawodu lekarz medycyny. Wydał: „Opowiadania” (1992), „Karnawał” (1995), „Opowiadania Kawęczyńskie” (1997), „Dramaty” (2001), „Jesienna” (2004), „Opowiadania Warszawskie” (2011). Jest członkiem Związku Literatów Polskich.

Piotr Pągowskl mógłby poprzestać na dzieleniu się swoim życiem z pacjentami, którym od wielu, wielu lat zawodowo służy jako lekarz. Jest przecież uzdrowicielem ciała i duszy, bo czy rozmowy wiejskiego doktora z ludźmi nie są też uśmierzaniem ich wewnętrznych niepokojów? Skąd bierze się u niego potrzeba zapisywania niektórych zdarzeń, przeżyć, spotkań, wybranych rozmów, marzeń myśli ulotnych wywołanych poruszeniami rozumu i uczuć? Bierze się ona z czujności i czułości wobec życia. Z uważnego przeżywania codzienności. Bierze się z nadmiaru Tajemnicy. Z nadmiaru wrażliwości i wrażeń, które potrzebują ujścia. Człowiek szlachetny dzieli się tym czego ma w nad­miarze i rozdaje to innym. Dzieli się swoim życiem wewnętrznym z ty mi, którzy może też mieliby się czym podzielić ale nie potrafię nadać temu formy, nie mają dość bezinteresownej siły aby wypracować język przekazu. Dzielenie się z drugim wymaga bowiem wysiłku i potrzeba na to czasu. Potrzeba na to jeszcze czegoś więcej – wewnętrznej wol­ności–przestrzeni, w której dzieją się czyny bezinteresowne. Opowia­dania Piotra Pągowskiego poszerzają taką przestrzeń, dają czas na refleksję Ludziom wolnym wewnętrznie.

Tylko tacy mają czas, pozostali mają zegarki.

D. Wieczorek