Agnieszka Szewczyk, Zarządzanie problemami czyli recepty na wirusy naszych czasów. Recenzent: prof. dr hab. Elżbieta Skrzypek. Redakcja i korekta: Agnieszka Strzępka. Wybór ilustracji Elżbieta Mackiewicz. Ilustracje: www.pixabay. com. Zdjęcie z okładki: www.pixabay.com. Zdjęcie z tyłu okładki: Alina Pohoreltseva. Wydawnictwo „Bernardinum” Sp. z o.o., Pelplin 2018, s. 314.

Zarządzanie problemami – jak to się fachowo mówi – sprowadzać się powinno do ich identyfikowania, a przede szukania możliwości i sposobów ich unikania, lub i zaradzenia, ewentualnym negatywnym skutkom.

Widać tu wyraźnie podobieństwo do wirusów, np. grypy, które tak uprzykrzają życie wielu ludziom na świecie. Unika­nie ich, np. przez szczepionkę, a jeżeli już zaatakują organizm, zwalczanie i minimalizowanie skutków czy też ewentualnych powikłań – to są dopiero nie lada problemy!

Nieraz człowiek intuicyjnie zarządza swoimi osobistymi problemami, nie wdając się w wielkie teorie tego zagadnienia. Potrzebna jest tu jednak mądrość, roztropność, czasem dobra rada kogoś życzliwego.

Problemy szerszego zasięgu – społeczne, ekonomiczne, po­lityczne... też wymagają rozwiązania, ale w gruncie rzeczy i one sprowadzają się do indywidualnych decyzji człowieka. A w tle każdego problemu można zwykle znaleźć deficyt miłości i deficyt wolności. Szukając więc recepty na różne wirusy naszych czasów, trzeba to właśnie wziąć pod uwagę i pragnąć pomocy Tego, który jest Dawcą miłości i wolności. I czerpać z Jego „recept”, których bogactwo zostawił nam na kartach Ewangelii.

Autorka

Prof. dr hab. Agnieszka Szewczyk – pracownik nauko­wy Uniwersytetu Szczecińskiego, kierownik Katedry Społeczeństwa Informacyjnego, autorka wielu publikacji naukowych, zajmuje się głównie zagadnieniami zwią­zanymi z wpływem nowych technologii informacyjnych na człowieka oraz problemami etycznymi i moralnymi w ekonomii i zarządzaniu w realiach Społeczeństwa Informacyjnego. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w Katolickiej Odnowie w Duchu Świętym. http://www.us.szc.pl/szewczyk

Łyczezar Seliaszki, Wiersze wybrane. Przekład z bułgarskiego Wera Dejanowa i Teresa Moszczyńska-Lazarowa. Redakcja i słowo wstępne: Stanisław Nyczaj. Korekta i opracowanie typograficzne: Irena Nyczaj. Obraz na okładce: Leszek Niciński. Oficyna Wydawnicza STON2, Kielce 2016, s. 94.

Walentyna Anna Kubik, Koraliki słów. Redakcja: Janusz Olearnik. Projekt i projekt okładki: Ewa Moskała. Obrazy: Walentyna Anna Kubik. Fotografia autorki na IV stronie okładki: Jagoda Piernikowska-Cichocka. Wydawnictwo Eurosystem, Wrocław 2018, s. 96.

Jerzy M. Roszkowski, „Zapomniane Kresy”. Spisz, Orawa, Czadeckie w świadomości i działalności Polaków 1895-1925. Recenzenci: Andrzej Essen, Ewa Orlof. Korekta: Arleta Garbień. Projekt okładki: Arkadiusz Morawski. Tłumaczenia streszczeń: Andrzej Butra, Wojciech Pieńkowski. Fotografia na I stronie okładki: Delegacja Spiszu i Orawy na konferencję pokojową z hr. Ksawerym Orłowskim. Paryż 1919, fot. ze zbiorów MT. Fotografia autora na IV stronie okładki: Danuta Płygawko. Wydawca: Powiatowe Centrum Kultury w Nowym Targu, Nowy Targ 2018, s. 476.

Kazimierz Ivosse, Garść nieba, garść piekła. Powieść. Projekt okładki: Kazimierz Ivosse. Zdjęcie autora: Anna Nepelska. Wydawnictwo PAPIRUS, Oldenburg/H-Jarosław 2018, s. 324.

Kazimierz Ivosse, pisarz, eseista i dramaturg, którego los przed laty rzucił na emigracyjne szlaki (uchodźstwo   Solidarnościowe). Na stałe przebywa w Niemczech (azyl polityczny). To tylko „żabi skok” do ojczystego brzegu twierdzi, ale też zakon samotności. Kiedy trzeba być zawsze w drodze, bo jest nią twórczość, obce miejsce staje się znakiem ufności.

Od początku tej tułaczej drogi (włóczęga międzyplanetarny), autor współpracował jako publicysta z prasą emigracyjną (polonijną) na Zachodzie: z „Dziennikiem Polskim” (londyn), „Teczką” (Paryż), „Nasze słowo” (Unser Wort), pismem „Polskiej Misji Katolickiej” w Niemczech, „Samo życie” (Ahlen), „Kurier” (Hamburg), a także z czasopismami w USA i Kanadzie. Członek związku pisarzy Polskich za Granicą (Londyn), Polish Assciation of Authors Jurnaliste and Translators in Europe (Paryż), także członek Autorenkreis und Seine Freunde (Lubeka).

Jest autorem 18 powieści, 4 tomów wierszy, tomu fraszek, także sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych. Jego prozatorska i poetycka twórczość rozrzucona jest w wielu edycjach zbiorowych i almanachach, tak w kraju, jak i za granicą.Jest laureatem wielu prestiżowych nagród literackich.

...i Wisła świeci jak latarnia... Antologia 47. Warszawskiej Jesieni Poezji. Redakcja: Zbigniew Milewski, Andrzej Wołosewicz. Współpraca: Aldona Borowicz, Marek Wawrzkiewicz. Projekt okładki, opracowanie graficzne i zdjęcia: Grzegorz Trochimczuk. Korekta: Anna Bartelak-Jurkowska. Wydawca: Związek Literatów Polskich, Warszawa 2018, s. 182.

Krzysztof K. Gąsiorowski

(ur. 19.05.1935 w Warszawie, zm. 12.01.2012) - był wybit­nym poetą, współtwórcą Orientacji Poetyckiej Hybrydy. Ce­chowało go bardzo zasadnicze, fundamentalne, rzec należy, nastawienie do uprawianej sztuki. Poeta to, bowiem, nie bły­skotliwy rymopis, ale, jak rzecz określił Rimbaud - pracow­nik straszliwy. Gąsiorowski czuł, że o tyle jest sobą, o ile jest (takim właśnie) poetą. Dopiero wówczas wie, że żyje, że może o sobie bez zawstydzenia i trybu warunkowego powiedzieć: ja. Sine qua non. Pisał: „Chodziło o nową strukturę ludzkiej realności psychicznej. Poeci to czuli, krytycy i publicyści - nie. Wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy o sobie, stało się po­dejrzane. Trzeba było zaczynać od początku." W latach późniejszych, za sprawą swych wyborów politycz­nych (opowiedzenia się po stronie komunistycznej władzy), odrzucony przez znaczną część środowiska pisarzy, stał się postacią tragiczną. Nie umiał zdobyć się na wydobycie z mat­ni, a jednocześnie strasznie cierpiał. To nie frazes - wystarczy obejrzeć dostępne zdjęcia z ostatniego okresu jego życia. Me­tafizycznego sensu istnienia zaczął dopatrywać się w drążą­cym go na co dzień bólu.

Krytyka wielokrotnie podkreślała zdumiewający rozdźwięk pomiędzy tym, co Gąsiorowski prezentuje na zewnątrz, swo­im życiem, a o czym zaświadcza swym dziełem. To jakby dwie, nieprzywiedlne do siebie osobowości. Tak bardzo dzie­ło zdaje się, w każdym wymiarze, przerastać swego twórcę. O tyle być odeń dojrzalsze.

Tom Liryka reasumuje cały dorobek poetycki Krzysztofa Gąsiorowskiego. Stanowi rodzaj testamentu, tego, co pozosta­ło po nim najlepszego - sublimat, ekstrakt (szczepionka?, eliksir?). To wybór tego, co autor uważał za najbardziej wła­sne, najpełniej ucieleśniające jego rzeczywiste ja.

Krzysztof Gąsiorowski studiował na Politechnice Warszaw­skiej. Zadebiutował w 1962 roku tomikiem poezji Podjęcie bieli. Był wieloletnim działaczem Związku Literatów Polskich. Zo­stał odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2009), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Był laureatem Nagrody im. Norwida, Nagro­dy Literackiej im. Władysława Reymonta i innych.

Wydał następujące tomiki poezji: Podjęcie bieli [1962), Białe dorzecze [1965), Tonące morze (1967), Wyprawa ratunkowa (1971), Wyspa oczywistości (1972), Małe rapsody (ze Zbigniewem Jerzyną) (1974), Bardziej niż Ty (1975), Wiersze wybrane (1980), Z punktu widzenia UFO (1986), Powrót Antlantów (1992), Milczenie Minotaura (1994), Biedne dwunoż­ne mgły (2001), Gorgona, mamka bogów (2002), Być morze - bez-sen (2002), Yyell - ballady i romanse SF (2003), Gemmy w kości policzkowej (2005), Czarne śnieżki (2005), Dwa gołę­bie temu (2006), Rdzowłosa i inne pijaństwa (2007), Moja sta­ra naga maszyna do pisania (2010). Oraz następujące tomy esejów: Trzeci Człowiek - szkice o realności poezji współcze­snej (1980), Fikcja realna. Szkice o poezji współczesnej (1986), Warszawa jako kosmos wewnętrzny (1997), Norwid, wieszcz-sufler (2001), Pod powierzchnią Pogody i Historii - w rocznicę Powstania Warszawskiego (2005).