Piotr Prokopiak, Uryna. Korekta: Alicja M. Kubiak, Iwona Gajewska. Zdjęcie autora: Daniel Graszka. Na okładce wykorzystano grafikę autorstwa Ireny Otolskiej. Wydawca: Związek Literatów Polskich Oddział w Poznaniu, Seria Wydawnicza LIBRA nr 122, Poznań 2020.

Opowieść postdekadencka

„Uryna” to opowieść o dwóch latach z życia starego pisarza. Witek – rozczarowany, zmęczony życiem, porzuca wszystko i wyjeżdża do odległej miejscowości. Zatrudnia się jako „dziadek klozetowy” na dworcu PKP. Nie udaje mu się uciec od przeszłości. Sporadycznie też podejmuje nieudane próby pisarskie. Jednak artystycznie wypalony w wyniku wnikliwej introspekcji doświadcza załamania nerwowego. Prowokuje to pojawienie się „posłańca zaszłości” – Małego Chłopca będącego alter ego głównego bohatera. Dzięki niemu na granicy jawy i snu doświadcza powrotów do dawnego siebie. Do ojczystej krainy lat dziecinnych, kiedy kochał, wierzył i prawdziwie czuł życie. W międzyczasie Witek i Mały Chłopiec toczą spory natury filozoficznej. Stopniowo teraźniejszość i przeszłość ulegają pomieszaniu z fikcją literacką. Tymczasem ciąg tragicznych wydarzeń pogrąża Witka w rozpaczy i ostatecznie pozbawia wiary w lepsze jutro. Tłem opowieści są perypetie głównego bohatera wynikające z aktualnego miejsca zamieszkania. Rozmowy z przypadkowymi osobami i jedynym przyjacielem dziadka klozetowego – cierpiącym na autyzm Szymusiem. Dotyczą one nieco przejaskrawionych absurdów współczesnej Polski, niesprawiedliwości społecznej i apologii najniższych warstw społeczeństwa. Książka kończy się niejednoznacznie, pozostawiając czytelnikowi miejsce na refleksję nad własnym „tu i teraz”.