Ireneusz Kaczmarczyk, Przejścia. Projekt okładki: Artur Paluszyński. W projekcie okładki i w tomiku wykorzystano ilustracje Joanny Wiszniewskiej-Domańskiej. Seria: Archetypy Wyobraźni. Wydawca: ENETEIA Wydawnictwo Szkolenia, Warszawa 2020, s. 98.

Znam wielu poetów. I tylko jednego psychoterapeutę. Który też jest poetą. W wierszach Ireneusza Kaczmarczyka toczy się rozmowa, z sobą, z Innym, ze światem. Wszyscy są tu po przejściach, jednostka i zbiorowość. Ta dialogiczność to też rodzaj tytułowego przejścia w innym znaczeniu, w znaczeniu prześwitu, łącznika dającego choćby niewielkie szansę na zachowanie człowieczeństwa w rzeczywistości, która jaka jest (nie) każdy widzi.

Bohdan Zadura

„Nigdy się nie skończy mamo”

„Ostrożnie wybieraj chwile” – zaczy­na swoją archetypową opowieść Autor, a kończy „tak wiele dni (...) jeden sen”.

Kto odważny i zna moc myśli, serca i du­cha wędrującego ponad wiekami, ma szansę przejść drogę znaczoną przez Irka Kaczmarczyka słowami. Może doznać wzruszeń, olśnień i zadziwień. Przy wie­lu słowach warto przystanąć: „tam gdzie nie ma już nikogo”, „tyle już było końców świata”, „życie mnie już objęło”, „póki żyją słowa”, „módl się przed nami”, „nieobecni w sobie”.

Przejście od chaosu do życia trwało mi­liony lat. Przejścia od życia do śmierci są mgnieniami chwili, od dobra do zła są co­dziennością, a od zła do dobra wieczną drogą. Oto najkrótszy maraton o życiu, o przejściach i o tym, gdy „staniesz pomię­dzy”. Poeta jest świadkiem tej drogi.

Zenon Waldemar Dudek

_____________________________

Ireneusz Kaczmarczyk – urodził się w 1960 roku w Ra­domsku. Poeta. Psychoterapeuta, dr nauk humanistycz­nych. Opublikował zbiory wierszy: Przystanki (1986), Prosto w życie (1993), Najbliżej do światła(1995), Dwa światy (1996), Cisza stroiła się sama (1999), Słowa przychodzą później (2004), Instrukcje przemijania (2010). Mieszka w Warszawie.