Eliza Segiet, Myślne miraże. Redakcja: Andrzej Żmuda. Wstęp: Piotr Mróz. Posłowie: Kinga Młynarska. Projekt okładki i zdjęcia: Piotr Karczewski. Wydanie II. Wydawnictwo Sowello, Rzeszów 2017, s. 80.

Ze wstępu

(...)

Słowo oszczędnie użyte, staje się medium przywracającym przedjęzykową perspektywę przeżywania świata i siebie w świecie. O ile ucieczka, uwolnienie się od języka nie jest w zasięgu ludzkich możliwości, tak twórczość Elizy Segiet przedstawiona w tomie Myślne miraże pokazuje, że język odpowiednio ukształtowany może być mostem rozciągającym się nad przepaścią pomiędzy „ja” i „światem”. Przepaść pozostaje, lecz ów most umożliwia nam odszukanie przestrzeni pomiędzy tymi dwoma skrajnymi biegunami naszego istnienia. Pomimo tego, że nasz niewypowiadalny świat wewnętrzny, stale uwikłany jest w siatkę słów i pojęć, poezja stać się może łącznikiem uprawniającym tę paradoksalną strukturę.

Autorka, stawiając efemeryczne kroki wersów, zdaje się przekraczać ten rozłam, prowadząc czytelnika niczym Wergiliusz przez piekło paradoksu ja-świat, czyściec czystego słowa, aż do raju wysłowionego niewypowiadalnego.

Piotr Mróz