Eliza Segiet, Bezgłośni. Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska. Korekta: Robert Olejnik, Marianna Umerle. Projekt okładki: Jakub Kleczowski, Piotr Karczewski. Fotografia na okładce: Piotr Karczewski. Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o., Konin 2019, s. 84.

Eliza Segiet – absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego autorka tomów wierszy Romans z sobą (2013 r.) , Myślne miraże (2014 r.), Chmurność (2016 r.), Magnetyczni (2018 r.), Magnetic People - tłumaczenie opublikowane w USA (2018 r.), Nieparzyści (2019 r.), monodramu Prześwity (2015 r.), farsy Tandem (2017 r.). Jej wiersze można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union. Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r. za wiersz Pytania, w 2018 r. za wiersz Morze mgieł ) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Jej wiersz Morze mgieł został wybrany jako jeden ze 100 najlepszych wierszy 2018 roku w International Poetry Press Publications (Kanada).

Ludzie na przestrzeni dziejów chronili zawsze to samo – to co uważali za cenne i warte zachowania - rzeczy o dużej wartości materialnej, rzeczy użyteczne lub piękne, stworzone siłą ludzkiego geniuszu, nieprzeciętnych umiejętności, w pierwszym rzędzie zaś chronili pamiątki po przodkach wiążące człowieka z przeszłością i pozwalające na kulturową identyfikację. Zobowiązanie do szacunku dla pamięci przodków i pozostawionego przez nich dziedzictwa – tak stare jak ludzkość – jest elementem prawa naturalnego, prawa, które ukształtowało nasze człowieczeństwo. Ochrona dziedzictwa pozostawionego nam przez przodków jest zatem w samej swojej istocie imperatywem moralnym, nawet, a może zwłaszcza, jeśli to dziedzictwo jest trudne, naznaczone dramatem, cierpieniem, niewyobrażalnym upodleniem doznanym za sprawą drugiego człowieka. Okruchy dramatu dziadków z zasłyszanych w dzieciństwie strzępów opowieści, z drżenia głosów i rąk, z gęstwy emocji wnikają w ciała i dusze wnucząt i są tam, jak stalowe drzazgi. Ranią - domagając się krzyku o sprawiedliwość, o pamięć. Eliza Segiet swoimi pięknymi, krystalicznymi wierszami, wstrząsającymi tekstami opowiada nie o tym, co sama przeżyła, lecz o dziedzictwie, które otrzymała i niesie w sobie, o przestrzeni pamiętania…

prof. dr hab. Bogumiła J. Rouba