Jerzy M. Roszkowski, „Zapomniane Kresy”. Spisz, Orawa, Czadeckie w świadomości i działalności Polaków 1895-1925. Recenzenci: Andrzej Essen, Ewa Orlof. Korekta: Arleta Garbień. Projekt okładki: Arkadiusz Morawski. Tłumaczenia streszczeń: Andrzej Butra, Wojciech Pieńkowski. Fotografia na I stronie okładki: Delegacja Spiszu i Orawy na konferencję pokojową z hr. Ksawerym Orłowskim. Paryż 1919, fot. ze zbiorów MT. Fotografia autora na IV stronie okładki: Danuta Płygawko. Wydawca: Powiatowe Centrum Kultury w Nowym Targu, Nowy Targ 2018, s. 476.

Kazimierz Ivosse, Garść nieba, garść piekła. Powieść. Projekt okładki: Kazimierz Ivosse. Zdjęcie autora: Anna Nepelska. Wydawnictwo PAPIRUS, Oldenburg/H-Jarosław 2018, s. 324.

Kazimierz Ivosse, pisarz, eseista i dramaturg, którego los przed laty rzucił na emigracyjne szlaki (uchodźstwo   Solidarnościowe). Na stałe przebywa w Niemczech (azyl polityczny). To tylko „żabi skok” do ojczystego brzegu twierdzi, ale też zakon samotności. Kiedy trzeba być zawsze w drodze, bo jest nią twórczość, obce miejsce staje się znakiem ufności.

Od początku tej tułaczej drogi (włóczęga międzyplanetarny), autor współpracował jako publicysta z prasą emigracyjną (polonijną) na Zachodzie: z „Dziennikiem Polskim” (londyn), „Teczką” (Paryż), „Nasze słowo” (Unser Wort), pismem „Polskiej Misji Katolickiej” w Niemczech, „Samo życie” (Ahlen), „Kurier” (Hamburg), a także z czasopismami w USA i Kanadzie. Członek związku pisarzy Polskich za Granicą (Londyn), Polish Assciation of Authors Jurnaliste and Translators in Europe (Paryż), także członek Autorenkreis und Seine Freunde (Lubeka).

Jest autorem 18 powieści, 4 tomów wierszy, tomu fraszek, także sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych. Jego prozatorska i poetycka twórczość rozrzucona jest w wielu edycjach zbiorowych i almanachach, tak w kraju, jak i za granicą.Jest laureatem wielu prestiżowych nagród literackich.

...i Wisła świeci jak latarnia... Antologia 47. Warszawskiej Jesieni Poezji. Redakcja: Zbigniew Milewski, Andrzej Wołosewicz. Współpraca: Aldona Borowicz, Marek Wawrzkiewicz. Projekt okładki, opracowanie graficzne i zdjęcia: Grzegorz Trochimczuk. Korekta: Anna Bartelak-Jurkowska. Wydawca: Związek Literatów Polskich, Warszawa 2018, s. 182.

Krzysztof K. Gąsiorowski

(ur. 19.05.1935 w Warszawie, zm. 12.01.2012) - był wybit­nym poetą, współtwórcą Orientacji Poetyckiej Hybrydy. Ce­chowało go bardzo zasadnicze, fundamentalne, rzec należy, nastawienie do uprawianej sztuki. Poeta to, bowiem, nie bły­skotliwy rymopis, ale, jak rzecz określił Rimbaud - pracow­nik straszliwy. Gąsiorowski czuł, że o tyle jest sobą, o ile jest (takim właśnie) poetą. Dopiero wówczas wie, że żyje, że może o sobie bez zawstydzenia i trybu warunkowego powiedzieć: ja. Sine qua non. Pisał: „Chodziło o nową strukturę ludzkiej realności psychicznej. Poeci to czuli, krytycy i publicyści - nie. Wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy o sobie, stało się po­dejrzane. Trzeba było zaczynać od początku." W latach późniejszych, za sprawą swych wyborów politycz­nych (opowiedzenia się po stronie komunistycznej władzy), odrzucony przez znaczną część środowiska pisarzy, stał się postacią tragiczną. Nie umiał zdobyć się na wydobycie z mat­ni, a jednocześnie strasznie cierpiał. To nie frazes - wystarczy obejrzeć dostępne zdjęcia z ostatniego okresu jego życia. Me­tafizycznego sensu istnienia zaczął dopatrywać się w drążą­cym go na co dzień bólu.

Krytyka wielokrotnie podkreślała zdumiewający rozdźwięk pomiędzy tym, co Gąsiorowski prezentuje na zewnątrz, swo­im życiem, a o czym zaświadcza swym dziełem. To jakby dwie, nieprzywiedlne do siebie osobowości. Tak bardzo dzie­ło zdaje się, w każdym wymiarze, przerastać swego twórcę. O tyle być odeń dojrzalsze.

Tom Liryka reasumuje cały dorobek poetycki Krzysztofa Gąsiorowskiego. Stanowi rodzaj testamentu, tego, co pozosta­ło po nim najlepszego - sublimat, ekstrakt (szczepionka?, eliksir?). To wybór tego, co autor uważał za najbardziej wła­sne, najpełniej ucieleśniające jego rzeczywiste ja.

Krzysztof Gąsiorowski studiował na Politechnice Warszaw­skiej. Zadebiutował w 1962 roku tomikiem poezji Podjęcie bieli. Był wieloletnim działaczem Związku Literatów Polskich. Zo­stał odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2009), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Był laureatem Nagrody im. Norwida, Nagro­dy Literackiej im. Władysława Reymonta i innych.

Wydał następujące tomiki poezji: Podjęcie bieli [1962), Białe dorzecze [1965), Tonące morze (1967), Wyprawa ratunkowa (1971), Wyspa oczywistości (1972), Małe rapsody (ze Zbigniewem Jerzyną) (1974), Bardziej niż Ty (1975), Wiersze wybrane (1980), Z punktu widzenia UFO (1986), Powrót Antlantów (1992), Milczenie Minotaura (1994), Biedne dwunoż­ne mgły (2001), Gorgona, mamka bogów (2002), Być morze - bez-sen (2002), Yyell - ballady i romanse SF (2003), Gemmy w kości policzkowej (2005), Czarne śnieżki (2005), Dwa gołę­bie temu (2006), Rdzowłosa i inne pijaństwa (2007), Moja sta­ra naga maszyna do pisania (2010). Oraz następujące tomy esejów: Trzeci Człowiek - szkice o realności poezji współcze­snej (1980), Fikcja realna. Szkice o poezji współczesnej (1986), Warszawa jako kosmos wewnętrzny (1997), Norwid, wieszcz-sufler (2001), Pod powierzchnią Pogody i Historii - w rocznicę Powstania Warszawskiego (2005).

...i Wisła świeci jak latarnia... Antologia 47. Warszawskiej Jesieni Poezji. Redakcja: Zbigniew Milewski, Andrzej Wołosewicz. Współpraca: Aldona Borowicz, Marek Wawrzkiewicz. Projekt okładki, opracowanie graficzne i zdjęcia: Grzegorz Trochimczuk. Korekta: Anna Bartelak-Jurkowska. Wydawca: Związek Literatów Polskich, Warszawa 2018, s. 182.

Jerzy Tawłowicz, Wiersze z zapamięci. Wybór i opracowanie: Anna i Piotr Tawłowicz. Grafiki: Jerzy Tawłowicz. Zdjęcie na obwolucie: Przemko Stachurski. Wydawca: MIKA-Studio 2018, s. 244.

Jerzy Tawłowicz (1952-2012)

Przewodnik tatrzański i członek Europejskiego Stowarzyszenia Przewodników Górskich LIDER (UIMLA). Poeta, fotografik, literat, artysta plastyk, muzyk, aktor. Działacz społeczny i kulturalny m.in. PTTK, Koła Przewodników Tatrzańskich, Związku Literatów Polskich, Speleoklubu Tatrzańskiego, Związku Podhalan, sędzia narciarski Polskiego Związku Narciarskiego. Jeden z organizatorów Komitetu Założycielskiego reaktywowanego Klubu Literackiego w Zakopanem. Autor wielu artykułów, felietonów, fraszek, tekstów poetyckich drukowanych w wielu periodykach, m.in. Podtatrzu (debiut), Dzienniku Polskim, Tygodniku Podhalańskim, Halach i Dziedzinach. Organizator wielu spotkań literackich i wieczorków poetyckich połączonych z muzyką.

Artysta plastyk uprawiający fotografię artystyczną, rysunek, grafikę oraz malarstwo akwarelowe. Organizator cyklicznych wystaw plastycznych Dialog sentymentalny w Zakopanem oraz uczestnik ogólnopolskich plenerów plastycznych w Pstrągowej. Nagradzany i "wyróżniany w licznych konkursach literackich m. in. w Ludźmierzu, Janowie, Piwnicznej, Legnicy. Juror wielu konkursów poetyckich m. in. Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Religijnej im. ks. prof. J. Tischnera. Zaangażowany w działalność i twórczość grupy teatralnej Scena A2 w Zakopanem, która obecnie nosi jego imię. Uhonorowany tytułem Zasłużony dla kultury podhalańskiej (2002).

Autor zbiorów poetyckich: Anielskie pieśni w trawie (1995), Oswajanie żywiołów (1998), Szlifowanie garbu (2003), Serce z widokiem na Giewont (2011), Klucze w niepamięci (2013) i zbioru wywiadów Przewodnicy tatrzańscy (2014).

Monika Taublitz, Věra Kopecká, Monika Maciejczyk, Antologia pokoju. Pod redakcją Moniki Maciejczyk. Tłumaczenia: Edward Białek, Karol Czejarek, Antoni Matuszkiewicz, Věra Kopecká, Irena Rogowska. Konsultacja: Karol Czejarek. Projekt okładki, projekt graficzny, fotografie: Monika Maciejczyk. Oficyna Wydawnicza STON2, Kielce - Polanica Zdrój - Meersburg – Broumov 2018, s. 168.