Magdalena Kapuścińska, Dziennik snów. Redakcja: Andrzej Dębkowski. Projekt okładki i grafiki: Magdalena Kapuścińska. Wydawnictwo Autorskie Andrzej Dębkowski, Zelów 2016, s. 60.

Drugi tom wierszy Magdaleny Kapuścińskiej, poetki z Wielunia napawa wielkim optymizmem. Młoda autorka, pisząca do tej pory głównie językiem klasycznym, odchodzi powoli od wiersza rymowanego i coraz pewniej stawia kroki w liryce nierymowanej. A że ma do tego duży poetycki talent, na efekty nie potrzeba było długo czekać.

Książka mądra, przemyślana i głęboka emocjonalnie i stylistycznie, jak na młody wiek poetki. Myślę, że wszystko co najlepsze jest jeszcze przed Kapuścińską, a kolejne, nowe wiersze potwierdzają, że następna jej książka dopiero pokaże jej prawdziwe literackie oblicze.

Magdalena Kapuścińska urodziła się w roku orwellowskim w Działdowie. Przez prawie dekadę mieszkała w Gdańsku, a obecnie mieszka w Wieluniu. Jest autorką o szerokich zainteresowaniach literackich: od bajek dla dzieci, po frywolne fraszki. Inspirację czerpie ze snów, natury, malarstwa, doświadczeń  oraz  otaczających ją ludzi.

Jest laureatką V Gdyńskiego Turnieju Satyrycznego „Strusie Jajo” (2014). Jej wiersze były wyróżniane w konkursach literackich. Współpracuje z ośrodkami kultury i pismami literackimi, m.in. w „Nowej Gazecie Literackiej”. Debiutowała tomikiem „Moja Alchemia” (2015).

[ad]

Sławomir Andrzej Keller, Roziskrzenia. Redaktor: Piotr Morawicz. Projekt okładki i ilustracje: Andrzej Walecki. Wydawnictwo ASTRA, Łódź 2015, s. 102.

Roziskrzenia  to zbiór fraszek i wierszy łódzkiego poety. Prawnik z wykształcenia, z zawodu sędzia, wykładowca prawa Uniwersytetu Łódzkiego (1994-1998), autor cyklu artykułów o prawie autorskim. Prezes Łódzkiego Oddziału Związku Literatów Polskich (2003-2006). Laureat ogólnopolskich konkursów literackich. Jako poeta zadebiutował w 1994 roku tomem wierszy pt. Czas Feniksa (1995), następnie ukazały się: Korowód cieni (1995), Tonacje i spopielenia (1996), Rosa i szron (1997), Tafla (1999), Poza słowem (2002), Pulsowanie czerwieni (2007), Dotyk kropli (2012), Filantropia ego (2014) oraz zbiory fraszek, limeryków i wierszy satyrycznych: Żerowisko (1998), Szuwary (2000), Zawirowania (2010). Jest autorem pisanej wierszem książki dla dzieci pt. Dobranocki o kocich przygodach (2014).

Witold Gapik, Pijany martwym Gruzinem. Redakcja: Andrzej Dębkowski. Projekt okładki: Monika i Witold Gapikowie. Fotografie w tekście z archiwum Autora. Wydawnictwo Autorskie Andrzej Dębkowski, Zelów 2016, s. 370.

(...) Witold Gapik napisał książkę niezwykłą, pełną pasji i niezwykłych emocji. Mistrzowsko przedstawił ludzi i miejsca położone wokół gór Kaukazu i krajów byłego Związku Radzieckiego na pograniczu, Rosji, Chin, Pakistanu, Afganistanu i Iranu. Zanurzył się w klimat codziennego życia, kultury, historii i tradycji ludów mieszkających na terenach fascynujących, ale i bardzo trudnych. Przedstawione historie są momentami tak niewiarygodne i dramatyczne, że zastanawiamy się, czy one rzeczywiście mogły mieć miejsce. Książka ta z pogranicza reportażu, powieści łotrzykowskiej i opowieści z dalekich krajów, wciąga tak bardzo, że nie daje nam choćby na chwilę oderwać się od niej. Liliana Łungina, wybitna rosyjska tłumaczka, powiedziała kiedyś: Życie nauczyło mnie, że odwaga intelektualna przychodzi o wiele trudniej niż fizyczna, niż przezwyciężenie strachu o własną skórę. Łatwiej jest ryzykować życie, niż przyznać się przed sobą, że droga, którą się szło, była błędna. Witold Gapik wyznaje tę samą zasadę i to z doskonałym skutkiem dla czytelnika...

Andrzej Dębkowski

„Łódź – tkanina z wadami”. Antologia poezji. Redakcja: Dariusz Staniszewski. Hanna Prosnak, Magdalena Cybulska. Okładka: Mariusz Kompa, „Stary Rynek”, olej na desce, 1998. Projekt graficzny: Małgorzata Kwapińska. Antologia ukazała się w serii: „Biblioteka Na Stronie”. „Na Stronie. Gazeta Twórczych Bibliotekarzy i Przyjaciół” - nieregularnik o charakterze kulturalno-literackim, Łódź 2015, s. 322.

(...) Do antologii przesłali swoje, często premierowe, utwory poeci nie tylko z regionu łódzkiego, ale z całej Polski, a także twórcy polonijni z Anglii, Walii, Niemiec, Francji.

Jedni autorzy płyną Łodzią dzień w dzień, inni bywają tu przy okazji, są też tacy, dla których Miasto to obraz dzieciństwa albo mniej odległe wspomnienie. Jedni patrzą na Łódź z sentymentem, z tkliwością, dla innych to rejs Łodzią wysłużoną, z niejedną skazą, Łodzią wymagającą remontu. (...)

(Ze wstępu)

Jan Tomkowski, Najkrótsza historia literatury polskiej. Redakcja i korekta: Magdalena Lenart. Opracowanie graficzne i okładka: Hanka Kościelska Drobnić. Wydawnictwo 2 Kolory Sp. z o.o., Warszawa 2015, s. 224.

Jan Tomkowski, prozaik, eseista, historyk literatury. Autor ponad trzydziestu książek, w tym m.in.: Literatury polskiej (13 wydań), Literatury powszechnej, Dziejów myśli, eseistycznej trylogii Dom chińskiego mędrca, Don Juan we mgle i Ciemne skrzydła Ikara oraz tryptyku autobiograficznego Nie ma Pauliny, Judasz z ulicy Iglastej, Czarny elementarz.

Andrzej Grabowski, Wiersze syberyjskie i zakazane. Opracowanie i redakcja: Andrzej Zmuda, Andrzej Grabowski. Opracowanie plastyczne, grafiki, projekt okładki: Artur Grabowski. Rysunek satyryczny: Bogdan Malach. Tłumaczenia: Marcel Weyland. Fotografie: Tom Koprowski, Andrzej K. Torbus oraz archiwum Magazynu „ISKRA”. Seria Wydawnicza Międzynarodowej Galicyjskiej Jesieni Literackiej Gwiazdozbiory Jesieni, nr 6. Wydawca AD OCULOS, Warszawa-Rzeszów 2015, s. 88

Andrzej Grabowski, Kawaler Orderu Uśmiechu, poeta, prozaik, niezależny publicysta, autor licznych fraszek, satyr, humoresek i widowisk scenicznych oraz kilkudziesięciu popularnych książek dla dzieci i młodzieży, opublikował zbiór wybranych wierszy napisanych podczas jego pobytu w dalekiej Syberii.

(...) Poezja Grabowskiego to ekspozycja poetyckiej intuicji. Owe – wśród dziesiątków wierszy w konwencjonalnych ramach formy – ballady dość dalekie są od wszelakiej doraźnej uczoności; one wywodzą się z dziwnej sfery, niekiedy powstają jakby dzięki pamięci genetycznej – jakby były przywołaną pieśnią sprzed wieku? Jakimś echem tłamszonej przez zaborców polskości? Jest to pewien fenomen, gdyż dykcja Grabowskiego czerpie ze współczesności, a jednak pojawia się w niej dyskurs niemal z „Wesela” Wyspiańskiego... Bo może właśnie intuicja podpowiada nam, że wszystko, co nazywamy narodowymi dziejami, powróciło (powraca?) dziś kołem, jak w wizji „Błędnego koła” Malczewskiego, powróciło sprzed wieku?...

Ten niemal nie z tego już świata patriotyzm w twórczości Andrzeja Grabowskiego ma chyba źródło w patriotyzmie jeszcze szlacheckim...

...Grabowski usiłuje zdiagnozować otaczającą nas rzeczywistość – mimo wszystko. Mimo swojej intuicyjności, mimo baśniowości, która tu staje się zakładnikiem zracjonalizowanego świata poety, pragnie ten świat realnie określić (...)

Jan Tulik