Marzena Dąbrowa-Szatko, Gdzie będą nie będą. Redakcja i korekta: Marzena Dąbrowa-Szatko. Zdjęcia: Marzena Dąbrowa-Szatko i Mikołaj Szatko (str. 110-115). Projekt okładki: Mikołaj Szatko. Wydawnictwo MADSZA, Kraków 2021, s. 120. 

MARZENA DĄBROWA-SZATKO

Urodziła się i mieszka w Krakowie, gdzie ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Debiutowała w 1977 roku cyklem reportaży w „Świecie Młodych”, publikowała teksty prozatorskie i wiersze w prasie młodzieżowej („Świat Młodych”, „Płomyk”, 1977-1980), a potem m.in. w „Studencie”, „Nowym Nurcie”, „Radostowej”, „Suplemencie”, „Okolicy Poetów”, „Akancie”, „LiryDramie”, „Gazecie Kulturalnej”. Od 2018 roku należy do Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Wydała siedem samodzielnych tomów poezji: Pory przelotne, 1995; Odejście mitu, 2000; Próba zbliżenia, 2005; Powrót na Ogrodową, 2007; Próba rekonstrukcji, 2008; Krajobraz z pawiem, 2012; Proszę się przygotować, 2015 (z płytą W drogę wg projektu Bożeny Boby-Dygi).

Miejsca. Bliskie i dalekie. Te najbardziej oswojone i te, do których się nie wraca. Przestrzeń tęsknoty i pożegnań, złowiona w siatkę pamięci. Zagubione w czasie widoki. Portrety nieobecnych. Fotografie – płaskie odpryski wieczności. Sprzed nas i po nas.

My. Zawsze w podróży, zawsze pomiędzy. Chwilowo jeszcze tu, a nie tam. Kołysząc się na brzeżku przeszłości, sięgając czasu przyszłego. Zatrzymani w pół kroku do innego świata. Jakikolwiek i gdziekolwiek on jest. Nawet jeśli go nie ma. 

Szczęsny Wroński, Czas się weselić. Redakcja: Krzysztof Bielecki. Projekt graficzny: Tunia. Koreka: Małgorzata Strękowska-Zaremba. Ilustracje: Joanna Sendłak. Redakcja serii: Piotr Müldner-Nieckowski, Anna Nasiłowska, Małgorzata Karolina Piotrowska. Seria: Kolekcja Literacka, Seria II, tom XIII. Wydawca: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, Warszawa 2021, s. 126. 

Poeta Wroński w wierszach przedstawia to, co nim szarpie od wczesnej młodości, kiedy po raz pierwszy naraził się jakiejś władzy i okazało się, że świat nie jest tak przyjazny, jak się wydawało, kiedy Szczęsny uczył się mówić. Nie jest taki, ale jaki? W czym to się zawiera i jak się zderza z tym, co jednak jest miłe, korzystne i co łagodzi jątrzenie się ran? Książka pokazuje metodę poetyckiej reakcji Wrońskiego na świat: od ogółu, systemu dokuczliwego, do szczegółu prywatnego, domowego, miłosnego. Chodzi o to, pisze, „byśmy z dnia na dzień nie stali się hordą Hunów, przerażonych sobą zdobywców nicości”.

Piotr Müldner-Nieckowski

„Stąd do tamtąd” – oto poeta w drodze. Tęsknota za minionym, lęk przed przyszłym – między jednym a drugim Szczęsny Wroński nawet nie próbuje kluczyć. Coś było. Coś jest. Poeta odnotowuje fakty i nastroje. Wyznaje grzechy. Upatruje nadziei w słowie. A te powoli umykają: „oddalają się ode mnie wiersze / których jeszcze nie zapisałem”.

Jednak poeta – idąc za tytułem tomu „Czas się weselić” – nie gubi ani siebie, ani nas. W końcu – jak pisze – „świat toczy się i ja się toczę”; koło, choć zaklęte, przynosi światło.

Krzysztof Bielecki

SZCZĘSNY WROŃSKI

Poeta, prozaik, człowiek teatru, performer, redaktor, animator kultury.

W latach 1978-85 związany z Teatrem STU (asy­stent reżysera, współpracownik literacki, kiero­wnik studia aktorskiego). W latach 1999-2013 współtworzył Teatr Dialog w Krakowie. Jest auto­rem książek poetyckich, prozatorskich i utworów dramatycznych.

Na początku lat 90. założył w Krakowie Teatr Promocji Poezji, który realizuje spektakle i wydarzenia promujące literaturę. Dotychczas wydał dwanaście książek, najbardziej reprezen­tatywne to: Potwór nie opisany (proza eseisty­czna) 1999, Wolna miłość (powieść, I nagroda w ogólnopolskim konkursie im. Mikołaja Reja z Nagłowic 1998) 2000, Poręcze (wiersze i proza) 2006, Nie pozwól milczeć sercu (wybór wierszy) 2008, Konsultanci (powieść) 2014, Czas rozpocząć wiersze) 2015, Piszę poemat (wywiad-rzeka, poezja, proza) 2017.

Redaktor kwartalnika „LiryDram”.

Należy do krakowskiego oddziału Stowarzy­szenia Pisarzy Polskich.

https://culture.pl/pl/tworca/szczesny-wronski

Eliza Segiet, Przebudzenie. Redaktor prowadząca: Wioletta Jankowiak. Korekta: „Dobry Duszek”. Projekt okładki: Jakub Kleczowski, Piotr Karczewski. Fotografia na okładce: Piotr Karczewski. Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o., Konin 2021, s. 84. 

ELIZA SEGIET

Absolwentka filozofii (UJ), podyplomowych studiów Wiedza o kul­turze i filozofii (UJ). Autorka 13 książek (w tym poezja, utwory sceniczne, krótka proza). Jej teksty można znaleźć zarówno w Polsce, jak i w antologiach oraz czasopi­smach literackich na całym świecie.

Laureatka wielu nagród międzynarodo­wych, m.in. Tra le parole e 1’infinito (Wło­chy 2018), Złotej Róży im. Jarosława Zielińskiego (Polska 2019), World Poetic StarAward of World Nations Writers Union (Kazach­stan 2019), Naji Naaman Literary Prizes (Liban 2020), Internatio­nal Award Paragon of Hope (Kanada 2020), Premiul Fanus Neagu (Rumunia 2021), Nagrody Specjalnej Jury Sahitto International Award for Literature 2021, World Award 2020 Cesar Yallejo za do­skonałość literacką (2021). Jest w gronie finalistów Golden Aster Book World Literary Prize 2020 (Włochy 2021). Otrzymała In­ternational Award of Literary Excellence w uznaniu „za niezwykłe dzieło i wkład na rzecz literatury narodowej i światowej”. Uzyska­ła certyfikat uznania od Gujarat Sahitya Academy i Motivational Strips za „doskonałość literacką na poziomie światowych standar­dów” (2020) oraz tytuł Literoma Nari Samman 2021.

To ogromny przywilej, zaszczyt i błogosławieństwo móc czytać poezję Elizy Segiet. To poetka świadoma, a jej twórczość dotyka wielu dziedzin ludzkiego do­świadczenia. Przeszłość, teraźniejszość i przy­szłość. Liryczny komentarz Elizy Segiet, jej ba­danie życia i jego uwarunkowań zatrzymują w zamyśleniu. Przyjmuję jej uduchowione błagania, a także wnikliwe sugestie zawarte w jej poezji. Ten artystyczny fenomen dopro­wadził Elizę do szerokiego uznania, nagród i rosnącej liczby odbiorców na całym świecie, którzy tak samo jak ja cenią jej słowa.

William S. Peters. Sr, poeta, pisarz, wydawca

Ewa Klajman-Gomolińska, Ssie. Tom 2. Tom 1 nigdy nie powstał. Redaktor, projekt okładki, fotografie i ilustracje: Angelika Maria Gomolińska. Wydawnictwo Ridero, bez miejsca wydania, 2021, s. 48. 

Ewa Klajman-Gomolińska, urodziła się w 1966 roku w Olszynie. Poetka, pisarka, publicystka, krytyczka literacka, eseistka i blogerka. Literacko zadebiutowała w „Głosie Młodych” w 1983 roku. Autorka 13 książek (7 książek poetyckich, 4 pozycje prozatorskie, zbiór esejów oraz wolumen tekstów krytycznoliterackich). Współautorka licznych wydań zbiorowych (alamanach, antologie). Należy do Związku Literatów Polskich.

Czternasta książka autorska Ewy Klajman-Gomolińskiej „Ssie. Tom 2. Tom 1 nigdy nie powstał” to niewątpliwe wyzwanie dla każdego Czytelnika, któremu zabawa słowem i brak dosłowności interpretacyjnej nie są obce. 

Anna Luberda-Kowal, perpendykiel. Redakcja: Dorota Ryst, Teresa Radziewicz. Współpraca redakcyjna: Sławomir Płatek. Redaktorzy serii: Dorota Ryst, Sławomir Płatek. Projekt okładki: Jacek Rostocki. Na I stronie okładki wykorzystano zdjęcie zrobione w Muzeum Sztuki Współczesnej Centre Georges Pompidou. Zdjęcie na IV stronie okładki: Anna Luberda-Kowal. Projekt typograficzny: Bog-dan Zdanowicz. Seria Wydawnicza Salonu Literackiego (30). Wydawca: Stowarzyszenie Salon Literacki, Warszawa 2021, s. 48. 

Skąd się wzięłam?

Ktoś zerwał mnie z drzewa jak uśmiech kota. Tyle o mnie.

A książka? Wejdź w ten wiersz i spodobaj mu się... – właśnie tak Cię, czytelniku, wabi.

Filip Łobodziński już dał się zaprosić:

Kazimierz, Grochów, Jerozolima, Zmysłowenia... Czytam ten zbiór jak rozłożony na wiele odsłon reportaż interwencyjny. Z Krakowa na ratunek wyrusza ekspedycja kierowana przez badaczkę wypartych wspomnień, zagłuszonych skarg i maskowanych ran.

Musimy się przeliczyć, żebyśmy się nie przeliczyli.

Izabela i Tomasz Kaczyńscy, Cystersi w Polsce. Redakcja: Maria Mozolewska-Adamczyk. Redaktor prowadzący: Barbara Czechowska. Projekt okładki i układ graficzny: Michał Piekarski. Opracowanie kartograficzne: Anna Szymańska, Elżbieta Dobrzyńska. Wydawnictwo Sport i Turystyka – Muza, Warszawa 2010, s. 420.