Wang Meng, Krajobrazy Sinciangu. Redaktor prowadzący: Szymon Gumienik. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Korekta: Zespół. Redaktor techniczny: Bartosz Płotka. Fotografia na okładce: Colegota. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2020, tom I – s. 472; tom II – 402. 

Jak piękne stałoby się życie komuny ludowej, gdyby wszyscy jej człon­kowie mieli taki stosunek do pracy, kolektywu, współmieszkańców wsi i własności społecznej, jak Abdullah! Ale byli i tacy, jak Kuwahan, nie właściciele ziemscy i nie kontrrewolucjoniści, i nie bandyci, ale niena­widzący dobrych ludzi, nienawidzący ich za to, że są dobrzy. Tego, który postępuje zgodnie z zasadami, który jest szlachetny, kto całe serce od­daje wspólnej sprawie – takich oni starają się utytłać. I im bardziej bez skazy jest człowiek, tym bardziej napływają krwią oczy zawistników, ko­łacze się w nich wściekły gniew i nie mogą się doczekać, by takiego czło­wieka wymazać kałem. Nawet wtedy, gdy im samym to nie przynosi żadnej korzyści, oni jednak będą mazać i mazać, i mazać... Oczernić czło­wieka, wymazać kałem – to jest ich główne zadanie, cel życia – nie po­zwolić dobrym ludziom żyć normalnie. Może oni rozumieją, że sam fakt istnienia dobrych ludzi – dla złych to straszne zagrożenie. Gdyby nie tacy, jak Abdullah, a jest ich niemało – niemożliwym byłoby zorganizowanie komuny, niemożliwe było by prowadzenie kolektywnej produkcji, pod­trzymanie ogólnego dobrobytu.

Fragment powieści

Wtedy Tajwajku zdał sobie sprawę, jaki jest Niyaz: nienawidzi tylko dobrych ludzi w trzeźwym stanie. Przy trzeźwym umyśle i zdrowych zmysłach pamięta, że złym należy schlebiać, podlizywać się im. Wypijając trochę wódki, zaczyna nienawidzić całą ludzkość, a pijany, przeklina wszystko, na czym świat stoi. Nie można powiedzieć, że Tajwajku nigdy wcześniej nie spotkał ta­kich ludzi. Po pierwszym kontakcie starał się trzymać od nich z daleka dlatego, że rozumiał: dzisiaj on, ze szklanką w ręku pa­trząc ci w oczy, przeklina innych, dokładnie tak jak wczoraj przeklinał (lub zrobi to jutro) ciebie, tak samo ściskając szklankę i patrząc w oczy innym ludziom.

Fragment powieści

Andrzej Titkow, Inteligent niepokorny w kraju realnego socjalizmu. Redaktor prowadzący: Szymon Gumienik. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Korekta: Aleksandra Sitkiewicz. Redaktor techniczny: Iwona Banasik. Fotosy z planu filmu Przechodzień – Jakub Ostałowski. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2020, s. 144. 

Andrzej Titkow – poeta, reżyser, scenarzysta, producent filmowy i wykładowca akademicki, urodzony w Warszawie. Debiutował filmem dokumentalnym pt. „W takim niedużym mieście”. Ma w swym dorobku osiemdziesiąt filmów dokumentalnych, kilka fabularnych filmów tele­wizyjnych (w tym serial „Układ krążenia”), film kinowy pt. „Światło odbite”, spektakle teatralne i telewizyjne.

jako poeta debiutował na łamach tygodnika „Współczesność”. Debiut książkowy w „Almanachu Młodych”. Jest autorem trzech tomów poe­tyckich: „Wstęp do nie napisanego poematu”, „Zapisy, zaklęcia” oraz „Pieśń pod pieśniami”.

W roku 2013 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ta niezwykła książka zasługuje na szerokie zainteresowanie i uznanie nie tylko w kręgach filmu i literatury jako świadectwo zmagań wybitnego twórcy kultury z przeciwnościami systemu politycznego.

Janusz Sytnik-Czetwertyński, Apokatastaza. Redaktor prowadzący: Szymon Gumienik. Redaktor techniczny: Krystyna Samsel. Korekta: Zespół. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Ilustracja na okładce: Krystyna Czetwertyńska. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2020, s. 348. 

Janusz Sytnik-Czetwertyński – urodził się w 1967 roku w Cieplicach Śląskich-Zdrój (obecnie Jelenia Góra), polski filozof (doktor habilitowany), pisarz, poeta, także pianista i śpiewak (tenor spinto). Autor wielu monografii i artykułów naukowych z zakresu filozofii i etyki. Niniej­sza książka jest jego debiutem prozatorskim, będąc jednocześnie pożegnaniem z uko­chaną Ziemią Świętokrzyską, gdzie spędził dziesięć lat jako pracownik naukowy Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Podobnie jak na Ziemi Świętokrzyskiej, w treści książki przeplata się realizm z metafizyką, a nawet mistyką. Akcja dzieje się początkowo na kilku kon­tynentach, a bohaterami są ludzie sukcesu różnych stanów i profesji: polski komandos, włoski dyktator mody, amerykański polityk (kongresmen), bra­zylijska gwiazda lekkoatletyki oraz południowoafrykańska szajka złodziei. Wszyscy z powodów zawodowych przybywają naraz do Kielc. Wówczas łączą się ich losy. Z czasem zaczynają podejrzewać, że ich przyjazd nie był do końca przypadkowy, choć domysły wydają się irracjonalne. Co więcej, wspólnie popadają w tarapaty, próbując zrozumieć sytuację, która ich spotkała; i z niej jakkolwiek wybrnąć. Książka łączy w sobie wiele stylów: od eseju, przez thriller, tragifarsę, studium psychologiczne, aż po romans. Jest zaproszeniem czytelnika na wyprawę po obrzeżach tego, co realne i nie­realne.

Nataliia Maliutina, Ukraińska dramaturgia końca XIX i początku XX wieku. Redakcja naukowa: Bogusław Bakuła, Agnieszka Matusiak. Recenzenci: prof. zw. dr hab. Jarosław Poliszuk, prof. Tetiana Meyzerska. Redaktor prowadzący: Szymon Gumienik. Redaktor techniczny: Dariusz Żulewski. Korekta: Zespół. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2020, s. 272. 

Nataliia Maliutina – profesor nadzwyczajny, dr hab. Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UwB, profesor zwyczajny Odeskiego Zakładu Slawistyki i Literatur Rosji UwB oraz Odeskiego Narodowego Uniwersytetu im. I.I. Miecznikowa, rusycystka, ukrainistka, komparatystka, badaczka dramatu XIX-XXI stulecia, w szczególności nowych zjawisk w aspekcie performatywności oraz identyfikacji kulturowej. Autorka wielu monografii.

Recenzowana monografia jest próbą wypełnienia poważnej luki badawczej, a jej wkład w tym względzie pozostaje nie do przecenienia. W starych skryptach do historii literatury ukraińskiej (np. Bohdana Lepkiego z lat 30. XX stulecia) rola dramaturgii i teatru była określona fragmentarycznie. Niewolne od po­dobnego fragmentaryzmu są także niedawno wydane w Polsce opracowania z tego zakresu, omawiające twórczość pisarzy XIX wieku, które główną uwagę skupiają na dorobku prozatorskim, zwłaszcza na dużych powieściach Iwana Neczuja-Łewyckiego, Panasa Myrnego, Iwana Franki, dramaturgię zostawiając - siłą rzeczy - wyciśniętą na margines. Taka konstelacja wiedzy o rozwoju piśmiennictwa odpowiada pewnym zasadom ujmowania literackości pod względem jej zapotrzebowania społecznego, choć nie jest do końca słuszna.

Prof. zw. dr hab. Jarosław Poliszczuk

Chen Ran, Moje życie. Tłumaczenie z języka angielskiego: Barbara Toczek-Luteijn. Redaktor prowadzący: Mirosława Michalska. Redaktor techniczny: Ryszard Kurasz. Korekta: Zespół. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Wydawca: Time Marszałek Group, Toruń 2019, s. 228. 

Chen Ran – chińska pisarka awangardo­wa urodzona w Pekinie w 1962 roku. W dzie­ciństwie uczęszczała do szkoły muzycznej, a w wieku 18 lat zainteresowała się literatu­rą. W latach 1987-1989 opublikowała serię krótkich opowiadań surrealistycznych o wy­raźnym zabarwieniu filozoficznym. Więk­szość jej utworów ukazała się w latach 90. XX wieku i traktuje o chińskim feminizmie. Obecnie Chen Ran mieszka i pracuje w Pe­kinie. W ostatnim czasie wydała kilka zbio­rów krótkich opowiadań. Jest członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Chińskich, a jej twórczość publikowana jest w przeszło oś­miu krajach.

Liu Zhenyun, Nie zabiłam mojego męża. Tłumaczenie z języka angielskiego: Magda Chrobak. Redaktor prowadzący: Mirosława Michalska. Redaktor techniczny: Dariusz Żulewski. Korekta: Zespół. Projekt okładki: Krzysztof Galus. Wydawca: Time Marszałek Group, Toruń 2019, s. 342. 

Liu Zhenyun – urodzony w 1958 roku w prowincji Henan, w północnej części Chin. Absolwent Uniwersytetu Pekińskiego (Wydział Języka i Literatury Chińskiej). Jest autorem wielu bestsellerowych powieści oraz jednym z najsłynniejszych i najczęściej nagradzanych współczesnych chińskich pisarzy. Książka Nie zabiłam mojego męża sprzedałą się w Chinach w 1,2 mln egzemplarzy. Autor otrzymał wiele prestiżowych nagród w kraju i za granicą, w tym najwyższe odznaczenie literackie w Chinach im. Mao Duna (2011) oraz Order Sztuki i Literatury (2018) od Ministra Kultury Francji. 

Popularność częściowo zawdzięcza filmom oraz serialom nakręconym na podstawie swoich powieści, w tym hitowi kinowemu Komórka, wyreżyserowanemu przez rozchwytywanego chińskiego reżysera Feng Xiaoganga. 

Prace autora przełożono na wiele języków, w tym na: angielski, czeski, duński, rosyjski, węgierski, serbski, szwedzki, turecki, rumuński, polski, hebrajski, arabski, perski, japoński, koreański, wietnamski, tajski, kazachski i ujgurski.