Piotr Zych, Powrót Templariuszy. Eseje. Projekt i wykonanie okładki: Andrzej Gosik. Redakcja i korekta: Anna Zych, Delfina Sokół-Potocka, Maksymilian Sokół-Potocki. Andrzej Gosik, Akwarele: Kościół św. Katarzyny w Krakowie (2014), Kościół św. Marcina w Poznaniu (2005), Kościół św. Anny w Krakowie (2019). Nakład autorski, Pobyłkowo Małe 2020, s. 276. .

Piotr Zych (rocznik 1964). Publicysta, eseista i felietonista. Autor m.in. esejów: Druga reaktywacja Młodzieży Wszechpolskiej po 1945 roku, Powrót prawicy narodowej – wycinki z historii, Wojna polsko-izraelska Anno Domini 2018 wobec rewindykacji historycznej i państwa polskiego, Suwerenność w polityce wielkich obszarów, Wojny klonów Angeli Merkel, Polityka wielkich obszarów. Czy nastąpi trzecia globalizacja?, Od rewolucji nihilizmu do rewolucji nihilizmu, Święta Wojna Muzułmanów, Kontra Chrzanowskiego, Polskie świnie na wolnym rynku. W kręgu jego zainteresowań znajdują się obszary filozofii politycznej, teologii politycznej, geopolityki, ekonomii i historii. Współtwórca wydawnictw drugiego obiegu: Filareta (1981), Młodzież Wszechpolska i Gimnazjalista (1985-1989). Współpracował z kwartalnikiem „Myśl.pl” miesięcznikiem „Polityka Polska”, rocznikiem naukowym „Glaukopis” oraz  „Prosto z mostu”. Eseje i inne publikacje można odnaleźć w zbiorze wydanym 2019 roku pod wspólnym tytułem Z narodowodemokratycznej perspektywy.

„Doszło do realizacji scenariusza, jaki był nie do wyobrażenia dla współczesnych, nawet dla Hohenzollernów i samych jakobinów do momentu, w którym zaczęła rządzić wyłącznie logika rewolucji i gilotyna. Czy w związku z tym, można się pokusić o hipotezę, że kasacja państwa polskiego legła u podstaw Rewolucji Francuskiej?”

„To miejsce na mapie jest jak najbardziej rzeczywiste i zapewne w dużej mierze wygląda jak przed tysiącami lat. Miejsce, gdzie król północy toczył po wielokroć starcia z królem południa, a odnoszone zwycięstwa wiatr rozwiewał niczym piasek na pustyni. Z wodzów zwycięskich czynił niewolników, bądź strącał w przepaść zawiści i zdrady. Hańba zwyciężonym i śmierć zwycięzcom ...”

„Wrogowie uznali, że zarówno Witolda Pileckiego, jak i Wielkiego Mistrza Jakuba de Molaya, trzeba było przeciągnąć na swą stronę, albo ich zabić i zohydzić, a następnie wymazać z pamięci. Inaczej nadciągała katastrofa. Ale to się nie udało. Dlatego władza Babilonu nie toleruje rycerzy Królestwa Niebieskiego...”

„Ale oni tego głośno nie mówią, jak i wielu innych rzeczy, bo spodziewają się w zamian wdzięczności, wiecznej chwały, pomników i kultu. ... To się już wydarzyło w dawnych czasach, które były przed nami..., ale czy w tych, które nadeszły Prawda życia przetrwa w sercach i umysłach przyszłych świętych, czy jedynie pył i proch, bo święci się nie narodzą?”

Tomasz Kędziak, Guzik Winny. Redakcja, projekt okładki: Andrzej Dębkowski. Zdjęcia na I i IV stronie okładki: Tomasz Kędziak. Korekta: Weronika Nawara. Wydawnictwo Autorskie Andrzej Dębkowski, Zelów 2022, s. 208.

Tomasz Kędziak – urodził się w 1969 roku. Jest miłośnikiem turystyki motocyklowej i autorem, który pasję pisarską odkrył w sobie dość późno, debiutując powieścią pt. Statystyczny. Nagromadzony przez lata potencjał nie zmarnował się i z czasem przynosi coraz lepsze efekty. Jego udana proza jest dowodem na to, że zawsze można i nigdy nie jest zbyt późno. Autor sam o sobie mówi, że jedyne co w życiu napisał przed magiczną barierą pięćdziesiątki, to jedno podanie o przyjęcie do pracy, w której pracuje do dziś. Pewnego dnia zapragnął sprawdzić, czy wieloletni pracownik branży energetycznej jest w stanie spojrzeć na literaturę nie tylko ze strony czytelnika i czy uda mu się – tak jak baśniowej Alicji – przejść na drugą stronę literackiego lustra. To mu się udało, czego dowodem jest niniejsza książka. Jeśli ktoś ma wątpliwości co do jego pióra, za zachętę niech posłuży najlepsza recenzja pana Antoniego spod osiedlowego sklepu monopolowego, który umieścił go wysoko wśród nagrodzonych literatów mówiąc: „Nie czytałem Kędziaka, tak samo, jak nie czytałem Szymborskiej i Tokarczuk”. Sam autor uznał to za wyjątkowo dobrą opinię i wróżbę zachęcającą do dalszej twórczości.

________________

Guzik Winny to satyryczny obraz czterdziestodwuletniego policjanta wpleciony w poważny wątek kryminalny. Tę mieszankę sam autor, nawiązując do tytułu, określił jako „Guzik, nie kryminał”. Jednocześnie można powiedzieć, że jest to książka o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.

Ważnym elementem było umiejscowienie akcji w rodzinnym mieście autora, co stanowi swoisty przejaw patriotyzmu lokalnego.

Barbara Tyszkiewicz, Korzenie jutra. Opracowanie redakcyjne, projekt okładki i opracowanie graficzne: Barbara Tyszkiewicz. Korekta: Grażyna Rybicka. Wydawca: Barbara Tyszkiewicz, Seria „Literka”, nr 3, Płock 2022, s. 120.

Barbara Tyszkiewicz – urodziła w 1958 roku w Łodzi. Poetka, plastyczka, dekoratorka. Preferuje sztukę nowoczesną. Maluje obrazy abstrak­cyjne, symboliczne, porcelanę i jedwab. Ma na koncie kilkanaście wystaw indywidualnych, zbiorowych oraz konkursów literackich. Debiutowała w tygodniku „Życie Zduńskiej Woli” w 1987 roku. Była członkiem Klubu Pracy Twórczej w Sieradzu i Klubu Literackiego „Topola” w Zduńskiej Woli. Wydała 10 tomików wierszy: „Z pręd­kością myśli” (1990), „Podaj mi płaszcz” (1993), „Bez makijażu” (1996), „Za ciasny kształt życia” (1997), „Obraz i nieposłuszeństwo” (2000), „Południe nocy” (2002), „Geometria nieba” (2006), „Do­brze, że jesteś” (2007), „Atomy duszy” (2011), „Przejście” (2014). W 2022 roku obchodzi 35. rocznicę pracy twórczej.

Mira Umiastowska, Nie zabijajcie Julietty. Redakcja, typografia: Mira Umiastowska. Projekt okładki: Renata Cygan. Fotografia autorki na okładce: Jadwiga Siwińska-Pacak. Korekta: Jolanta Bogusławska. Wydawnictwo Miru Libro, Warszawa 2021, s. 100.

Mira Umiastowska

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie Pedagogiki oraz Podyplomowej Artterapii i Kreatywności. Dotychczas wydała tomiki z poezją: Świat za burtą Ryba nie ma okien (2015), Świat za burtą Bezpieczeństwo Mał­gorzaty (2015), Czerwona Sukienka (2016), Zmierzch Świ­tu (2017), Siła Stania (2018), Sztuka stania (2021). W przy­gotowaniu – etiudy literackie prozą.

Jej utwory drukowane są w kwartalnikach kulturalnych: m.in.: Sekrety Żaru, Własnym Głosem, Poezja Dzisiaj oraz w antologiach i almanachach, także pokonkursowych. Związana ze środowiskiem literackim warszawskich stowarzyszeń twórczych, tj: Warszawskie Stowarzysze­nie Twórców Kultury, Grupa Literacka Poetka przy PZN, Stowarzyszenie Autorów Polskich i inne.

Amatorsko grała w sztukach teatru Scena Przyfabryczna przy Ośrodku Kultury Arsus.

Nie zabijajcie Julietty, to kolejny tom wierszy, który wyprzedza poprzednie; nie mieści się w okowach ciasnych realiów, zaskakujących ograniczeniami, wymyka się spod uładzenia twórczego; protestuje przeciwko temu, co próbuje być normą poprzez ak­ceptację absurdów; tu groteska jedynie, jako zabieg literacki, próbuje bronić myśli awanturujących się z autorką, która z kolei broni tezy, że im bardziej nielogicznie, tym bardziej skutecznie; wystarczy się rozejrzeć; im większy absurd, tym bardziej działa...

Almanach poetycki – wiersze znad Sanu 3. Projekt okładki: Edyta Lisek. Wydawca: Związek Literatów Polskich Oddział w Rzeszowie, Rzeszów 2022, s. 142.

Piotr Pągowski, Łódź i inne opowiadania. Nakład autorski, Skierniewice 2020, s. 100.

Piotr Pągowski urodził się 8.11.1953 roku w Łodzi. Z zawodu lekarz medycyny. Wydał: „Opowiadania” (1992), „Karnawał” (1995), „Opowiadania Kawęczyńskie” (1997), „Dramaty” (2001), „Jesienna” (2004), „Opowiadania Warszawskie” (2011). Jest członkiem Związku Literatów Polskich.

Piotr Pągowskl mógłby poprzestać na dzieleniu się swoim życiem z pacjentami, którym od wielu, wielu lat zawodowo służy jako lekarz. Jest przecież uzdrowicielem ciała i duszy, bo czy rozmowy wiejskiego doktora z ludźmi nie są też uśmierzaniem ich wewnętrznych niepokojów? Skąd bierze się u niego potrzeba zapisywania niektórych zdarzeń, przeżyć, spotkań, wybranych rozmów, marzeń myśli ulotnych wywołanych poruszeniami rozumu i uczuć? Bierze się ona z czujności i czułości wobec życia. Z uważnego przeżywania codzienności. Bierze się z nadmiaru Tajemnicy. Z nadmiaru wrażliwości i wrażeń, które potrzebują ujścia. Człowiek szlachetny dzieli się tym czego ma w nad­miarze i rozdaje to innym. Dzieli się swoim życiem wewnętrznym z ty mi, którzy może też mieliby się czym podzielić ale nie potrafię nadać temu formy, nie mają dość bezinteresownej siły aby wypracować język przekazu. Dzielenie się z drugim wymaga bowiem wysiłku i potrzeba na to czasu. Potrzeba na to jeszcze czegoś więcej – wewnętrznej wol­ności–przestrzeni, w której dzieją się czyny bezinteresowne. Opowia­dania Piotra Pągowskiego poszerzają taką przestrzeń, dają czas na refleksję Ludziom wolnym wewnętrznie.

Tylko tacy mają czas, pozostali mają zegarki.

D. Wieczorek