Piotr Pągowski, Łódź i inne opowiadania. Nakład autorski, Skierniewice 2020, s. 100.

Piotr Pągowski urodził się 8.11.1953 roku w Łodzi. Z zawodu lekarz medycyny. Wydał: „Opowiadania” (1992), „Karnawał” (1995), „Opowiadania Kawęczyńskie” (1997), „Dramaty” (2001), „Jesienna” (2004), „Opowiadania Warszawskie” (2011). Jest członkiem Związku Literatów Polskich.

Piotr Pągowskl mógłby poprzestać na dzieleniu się swoim życiem z pacjentami, którym od wielu, wielu lat zawodowo służy jako lekarz. Jest przecież uzdrowicielem ciała i duszy, bo czy rozmowy wiejskiego doktora z ludźmi nie są też uśmierzaniem ich wewnętrznych niepokojów? Skąd bierze się u niego potrzeba zapisywania niektórych zdarzeń, przeżyć, spotkań, wybranych rozmów, marzeń myśli ulotnych wywołanych poruszeniami rozumu i uczuć? Bierze się ona z czujności i czułości wobec życia. Z uważnego przeżywania codzienności. Bierze się z nadmiaru Tajemnicy. Z nadmiaru wrażliwości i wrażeń, które potrzebują ujścia. Człowiek szlachetny dzieli się tym czego ma w nad­miarze i rozdaje to innym. Dzieli się swoim życiem wewnętrznym z ty mi, którzy może też mieliby się czym podzielić ale nie potrafię nadać temu formy, nie mają dość bezinteresownej siły aby wypracować język przekazu. Dzielenie się z drugim wymaga bowiem wysiłku i potrzeba na to czasu. Potrzeba na to jeszcze czegoś więcej – wewnętrznej wol­ności–przestrzeni, w której dzieją się czyny bezinteresowne. Opowia­dania Piotra Pągowskiego poszerzają taką przestrzeń, dają czas na refleksję Ludziom wolnym wewnętrznie.

Tylko tacy mają czas, pozostali mają zegarki.

D. Wieczorek

Agnieszka Monika Polak, Bańka mydlana. Redakcja: Kamila Recław. Korekta: Emil Melerski. Okładka: Izabela Surdykowska-Jurek. Foto na okładce: Beata Polak-Chmielewska. Wydawnictwo Novae Res, Gdynia 2021, s. 234.

Monika Bliska nie potrafi już dłużej udawać, że jest szczęśliwa. Gdy temperatura w jej małżeń­stwie spada poniżej zera, decyduje się ostatecznie zamknąć ten etap swojego życia. Zdrada męża nie jest jednak jedynym szokującym wydarze­niem, z jakim będzie musiała się zmierzyć. Mo­nika odkrywa bowiem, że potrafi czytać ludziom w myślach i zajrzeć zarówno w przeszłość, jak i w przyszłość napotkanych przypadkiem osób. Czy będzie potrafiła mądrze wykorzystać ren nie­samowity dar? Co się stanie, gdy pewnego dnia spotka swoją imienniczkę, z którą los już dawno połączył ją w wyjątkowo przewrotny sposób?

Agnieszka Monika Polak

Pisarka, poetka, dziennikarka, skrzypacz­ka, prezes lubelskiego oddziału ZLP, magister pedagogiki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Mieszka, pracu­je i tworzy w Lublinie, w którym jest zakochana. Wyraz temu daje w twór­czości, gdzie Kozi Gród przedstawia jako pełne czaru, uroku i kolorów mia­sto. Taki Lublin można odnaleźć w jej dwóch ostatnich książkach, Ślad prze­znaczenia oraz Dalekie podróże z Bliską. Zadebiutowała powieścią Mimo wszystko (2012). Jej utwory ukazały się w trzynastu antologiach – polskich oraz polsko-biało­ruskiej Mosty – a wiersze były wielokrotnie drukowane w „Poezji dzisiaj” i tłumaczone na języki: angielski, francuski, białoru­ski, włoski, rosyjski. Opublikowała tak­że zbiór opowiadań Oblicza miłości oraz tomik poezji Porcelanowy świat ciszy. W jej twórczości spotykamy się z praw­dziwymi historiami, których scenariusz napisało samo życie.

Monika Banaś, Między ciszą a marzeniami. Zdjęcia i grafiki: Agnieszka, Paulina i Monika Banaś, ks. Marek Negler, Jacek Niedzielski, Denis Ganter, Izabela Dąbrowska, Magdalena Wylęda, Beata Banach, Michalina Miś. Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, Sandomierz 2021, s. 84.

Monika Banaś – poetka, mieszkanka Barano­wa. W 2007 roku zadebiutowała tomikiem poezji „Popłynę szeptem (Miniatura, Kraków 2007). Współautorka antologii: „Oaza Szeptów” (Kraków 2008) „Ogrodowe pejzaże” (Kraków 2009), „Wiersze z Poczekalni” (2017), „Antologia Kę­pińskiego Koła Literatów (2019), „Serduszkowa antologia dla Wojtusia” (2020) „Słowo jest czy­nu testamentem” w ramach XVII Festiwalu Poezji POECI BEZ GRANIC im. Andrzeja Bartyńskiego w Polanicy Zdroju (Wrocław 2020), „Z nadzieją dla Marcina” (Trzcinica/Sandomierz, 2020), „Powiat kępiński na fotografii i w wierszu” (2020), „Bosymi stopami drogą za miłością nieutraconą” czyli Droga Krzyżowa oczami kępińskich literatów (Kępno 2021).

W 2014 roku wydała tomik „Daj płynąć obłokom” (Miniatura), który został zgłoszony do wrocławskiej Nagrody Literackiej Silesius w kategorii Książka Roku.

W wieku 9 lat pisała krótkie opowiadania i bajki oraz wiersze dla dzieci. Smak poezji poznała dwa lata później. Pierwsze utwory zamieszczała w gazetkach szkolnych. Autorka wieczorków poetyckich w Małej Ojczyź­nie. Moderator i administrator w kilku portalach literackich. Juror m.in. w Biesiadach Literackich w Kępnie dla młodzieży szkolnej, konkursach poetyckich i recytatorskich dla dzieci, młodzieży oraz dorosłych w po­wiecie kępińskim. Z Kingą Szczupak jako laureatką biesiad dla młodzieży podjęła współpracę, wydając w 2016 roku książkę „Spowiedź czarownic” oraz „Pomimo bordowych rąk” (Miniatura, Kraków 2019). Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej w Kępińskim Kole Literatów.

Monika Banaś, Kinga Szczupak, Pomimo bordowych rąk. Wstęp: Wiesław Przybyła. Ilustracje: Piotr Krajewski. Wydawnictwo Miniatura, Kraków 2019, s. 135.

Xavier Hélary. Ostatnia krucjata. Ludwik IX w Tunisie. Przekład: Justyna Nowakowska. Przygotowanie edycji: Jacek Małkowski. Redakcja: Marcin Grabski. Korekta: Aleksandra Marczuk. Na okładce: Śmierć św. Ludwika. Bitwa pod Tunisem w 1270. Wielkie Kroniki Francji, ilustrowana przez Jeana Fouqueta, Tours, około 1455-1460. © Domena publiczna. Wydawnictwo Astra, Kraków 2022, s. 296.

Dwudziestego piątego sierpnia 1270 roku Ludwik IX Święty umiera w obozie armii krzyżowców w pobliżu starożytnej Kartaginy. Dwa miesiące wcześniej, na początku lipca, baronowie i rycerze, którzy wraz z królem Francji podjęli się udziału w wyprawie krzyżowej, wyruszyli z Aigues-Mortes i wylądowali w Tunisie. Poirytowani długim oczekiwaniem na króla Sycylii, wyczerpani trudami wyprawy i tunezyjskim upałem, zostali zdziesiątkowani przez chorobę, która zabrała również króla. W listopadzie, po kilku bitwach służących głównie zachowaniu pozorów, armia krzyżowców wyruszyła w drogę powrotną. Zniszczenie floty w sycylijskim porcie przez sztorm przekreśliło nadzieje na kontynuację wyprawy do Ziemi Świętej.

Jak to się stało, że siódma wyprawa krzyżowa – okupiona wielkim kosztem i poprzedzona licznymi przygotowaniami – okazała się kompletną porażką, a krzyżowcy pod wodzą Ludwika IX Świętego nie dotarli do Ziemi Świętej? Xavier Hélary analizuje wszystkie elementy, które przyczyniły się do katastrofy: decyzję o zorganizowaniu nowej krucjaty, przygotowania, strukturę armii krzyżowców, wybór Tunisu jako celu wyprawy, autorytarną postawę króla, lądowanie na tunezyjskim wybrzeżu, choroby dziesiątkujące armię, zniszczenie floty podczas sztormu na Morzu Śródziemnym, zaniechanie dalszej wyprawy do Ziemi Świętej. Śmierć Ludwika IX Świętego i zniszczenie sporej części floty krzyżowców skutecznie odwiodło Zachód od dalszych działań. Niemal dwa wieki ruchu krucjatowego dobiegły końca, a wraz z nimi zakończył się okres obecności łacinników na Bliskim Wschodzie.

______________

XAVIER HÉLARY (ur. 1976) – francuski historyk i mediewista specjalizujący się w tematyce wojny i wojskowości w czasach średniowiecza oraz władzy królewskiej w trzynastowiecznej Francji. Wykładowca Universite Jean-Moulin-Lyon-III i Universite Paris-Sorbonne (Paris-IV), badacz CIHAM, autor książek (Jeanne d’Arc. Histoire et dictionnaire, Larmee du roi de France: laguerre de saint Louis a Philippe le Bel, Courtrai. 11 juillet 1302, Les Templiers: Leurfaux tresor, leur vraie puissance) i artykułów naukowych.

Прокоп’як Петро. На межі непривітного світу / пер. з пол. С. Бреславської. – Івано-Франківськ: Фоліант, 2022, 96 с.

„Попри нотки песимізму і скепсису, поетичні та прозові твори письменника із Західнопоморського воєводства Петра Прокоп’яка відзначаються оригінальністю думки, філософським баченням світу і людини в ньому. Семіотична образність та символізм, глибока інтелектуальна основа, майстерність опису відчуттів – все це характеризує автора, як представника європейської школи літературного модерну. Це твори не для пересічного читача. Щоб зрозуміти сенс і глибину кожної думки, потрібно уміти читати між рядків, мати відповідний інтелектуальний рівень. Це твори, які потребують повного заглиблення і осмислення. Книжка вибраних поетичних та прозових творів Петра Прокоп’яка «На межі непривітного світу», переклад яких українською мовою здійснила письменниця і перекладачка – Світлана Бреславська, - це перше видання іноземною мовою, в тому числі, - перше видання в Україні”.

„Pomimo pewnej dozy pesymizmu zaprawionego sceptycyzmem, poetyckie i prozatorskie utwory Piotra Prokopiaka-pisarza z województwa zachodniopomorskiego, wyróżniają się oryginalnością myśli oraz filozoficznym spojrzeniem na świat i człowieka. Semiotyczna obrazowość, symbolizm, głęboka intelektualna postawa, mistrzowski opis odczuć-wszystko to charakteryzuje autora, jako przedstawiciela europejskiej szkoły literackiego modernizmu. Nie są to utwory dla przeciętnego, statystycznego czytelnika. Aby zrozumieć sens i głębię każdej myśli, trzeba umieć czytać pomiędzy wersami, a także posiadać odpowiedni poziom intelektualny. Prezentowane utwory wymagają wnikliwego namysłu i interpretacji. Wybór poezji i prozy Piotra Prokopiaka „Na granicy przed niechcianym światem” w przekładzie na język ukraiński zrealizowała pisarka i tłumaczka Switłana Bresławska. Jest to pierwsza obcojęzyczna książka tego autora”.

__________________

Switłana Bresławska – ukraińska pisarka, krytyk literacki, tłumaczka. Autorka książek poetyckich, prozatorskich, literacko-krytycznych i artykułów. Redaktorka antologii literacko-historycznej „Urodziliśmy się w wielkiej godzinie”. Laureatka nagród w dziedzinie poezji i przekładu. W jej tłumaczeniu ukazały się opowiadania Brunona Schulza: „Manekiny”, „Traktat o manekinach” i „Undula”, powieść Moniki Warneńskiej „Magdalena”, a także książki poetyckie kilku polskich autorów m.in. Leszka Szarugi „Logo Reya”. Na dniach do rąk ukraińskich czytelników trafi jej przekład „Pożegnania jesieni” Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jest prezesem Oddziału Narodowego Związku Pisarzy Ukrainy w Iwano-Frankiwsku.