...i Wisła świeci jak latarnia... Antologia 47. Warszawskiej Jesieni Poezji. Redakcja: Zbigniew Milewski, Andrzej Wołosewicz. Współpraca: Aldona Borowicz, Marek Wawrzkiewicz. Projekt okładki, opracowanie graficzne i zdjęcia: Grzegorz Trochimczuk. Korekta: Anna Bartelak-Jurkowska. Wydawca: Związek Literatów Polskich, Warszawa 2018, s. 182.

Krzysztof K. Gąsiorowski

(ur. 19.05.1935 w Warszawie, zm. 12.01.2012) - był wybit­nym poetą, współtwórcą Orientacji Poetyckiej Hybrydy. Ce­chowało go bardzo zasadnicze, fundamentalne, rzec należy, nastawienie do uprawianej sztuki. Poeta to, bowiem, nie bły­skotliwy rymopis, ale, jak rzecz określił Rimbaud - pracow­nik straszliwy. Gąsiorowski czuł, że o tyle jest sobą, o ile jest (takim właśnie) poetą. Dopiero wówczas wie, że żyje, że może o sobie bez zawstydzenia i trybu warunkowego powiedzieć: ja. Sine qua non. Pisał: „Chodziło o nową strukturę ludzkiej realności psychicznej. Poeci to czuli, krytycy i publicyści - nie. Wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy o sobie, stało się po­dejrzane. Trzeba było zaczynać od początku." W latach późniejszych, za sprawą swych wyborów politycz­nych (opowiedzenia się po stronie komunistycznej władzy), odrzucony przez znaczną część środowiska pisarzy, stał się postacią tragiczną. Nie umiał zdobyć się na wydobycie z mat­ni, a jednocześnie strasznie cierpiał. To nie frazes - wystarczy obejrzeć dostępne zdjęcia z ostatniego okresu jego życia. Me­tafizycznego sensu istnienia zaczął dopatrywać się w drążą­cym go na co dzień bólu.

Krytyka wielokrotnie podkreślała zdumiewający rozdźwięk pomiędzy tym, co Gąsiorowski prezentuje na zewnątrz, swo­im życiem, a o czym zaświadcza swym dziełem. To jakby dwie, nieprzywiedlne do siebie osobowości. Tak bardzo dzie­ło zdaje się, w każdym wymiarze, przerastać swego twórcę. O tyle być odeń dojrzalsze.

Tom Liryka reasumuje cały dorobek poetycki Krzysztofa Gąsiorowskiego. Stanowi rodzaj testamentu, tego, co pozosta­ło po nim najlepszego - sublimat, ekstrakt (szczepionka?, eliksir?). To wybór tego, co autor uważał za najbardziej wła­sne, najpełniej ucieleśniające jego rzeczywiste ja.

Krzysztof Gąsiorowski studiował na Politechnice Warszaw­skiej. Zadebiutował w 1962 roku tomikiem poezji Podjęcie bieli. Był wieloletnim działaczem Związku Literatów Polskich. Zo­stał odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2009), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Był laureatem Nagrody im. Norwida, Nagro­dy Literackiej im. Władysława Reymonta i innych.

Wydał następujące tomiki poezji: Podjęcie bieli [1962), Białe dorzecze [1965), Tonące morze (1967), Wyprawa ratunkowa (1971), Wyspa oczywistości (1972), Małe rapsody (ze Zbigniewem Jerzyną) (1974), Bardziej niż Ty (1975), Wiersze wybrane (1980), Z punktu widzenia UFO (1986), Powrót Antlantów (1992), Milczenie Minotaura (1994), Biedne dwunoż­ne mgły (2001), Gorgona, mamka bogów (2002), Być morze - bez-sen (2002), Yyell - ballady i romanse SF (2003), Gemmy w kości policzkowej (2005), Czarne śnieżki (2005), Dwa gołę­bie temu (2006), Rdzowłosa i inne pijaństwa (2007), Moja sta­ra naga maszyna do pisania (2010). Oraz następujące tomy esejów: Trzeci Człowiek - szkice o realności poezji współcze­snej (1980), Fikcja realna. Szkice o poezji współczesnej (1986), Warszawa jako kosmos wewnętrzny (1997), Norwid, wieszcz-sufler (2001), Pod powierzchnią Pogody i Historii - w rocznicę Powstania Warszawskiego (2005).