Marek Wawrzkiewicz, Jerzy Fryckowski, Nie do zapomnienia. Z drugiej szuflady. Projekt graficzny serii: Anna Paszkowska. Redakcja i korekta: Jadwiga Hadryś. Zdjęcia na okładce: Andrzej Walter. Wydawca: Zaułek Wydawniczy Pomyłka, Tanowo 2022, s. 522.

Wawrzkiewicz opowiada o miejscach, które kipiały literaturą, pachniały alkoholem, szczypały w oczy dymem, a dzisiaj są filiami światowych banków. O ludziach, których już nie ma, a pamięć o nich trzeba ocalić. Warszawa, jaką pamięta niewielu. To nie jest wywiad-rzeka. To wywiad trzęsawisko. Wciąga.

Jerzy Fryckowski

Dawno nie było takiej książki o polskiej literaturze. Ile to już lat namawialiśmy Marka Wawrzkiewicza do spisania wspomnień. Nie udawało się, ale udało się wreszcie zrobić z nim wywiad, w którym Wawrzkiewicz opowiada tak barwnie, że trudno oderwać się choćby na chwilę od tej książki. Jerzy Fryckowski zrobił rzecz monumentalną i chwał mu za to. A Wawrzkiewicz mówi o rzeczach, o których nigdzie nie będzie można się dowiedzieć, o rzeczach, które po przeczytaniu tej książki staną się prawdziwymi „smaczkami” literackimi, o których praktycznie nikt z młodych literatów nie ma „bladego” pojęcia... Pochylcie głowy nad wiedzą i erudycją Wawrzkiewicza... Tak książka uczy pokory, nie tylko literackiej, ale i życiowej... 

Część druga to zbiór najróżniejszych tekstów Wawrzkiewicza, które ukazywały się na przestrzeni kilkudziesięciu lat Jego niezwykle bogatej i niewiarygodnej kariery pisarskiej i.. towarzyskiej. 

Ta książka to więcej niż najlepszy podręcznik o współczesnej polskiej literaturze. Dobrze, że choć tyle udało się ocalić od zapomnienia... 

Andrzej Dębkowski

Albert z Akwizgranu, Kronika wyprawy krzyżowej. Tłumaczenie, komentarz, redakcja: Henryk Pietruszczak. Projekt okładki: Redakcja. Wydawca: Henryk Pietruszczak, Zgorzelec 2020, s. 532.

Eligiusz Dymowski, Wschody i zachody. Wybór wierszy z lat 1995-2021. Słowo wstępne: Zofia Zarębianka. Wybór wierszy: Eligiusz Dymowski. Redakcja: Anna Gregorczyk. Projekt okładki i koncepcji graficznej: Piotr Jakubowicz. Korekta: Anna Szczepańska-Krasoń. Zdjęcie z archiwum autora. Wydawca: Biblioteka Kraków, Kraków 2021, s. 143.

Spotkanie z twórczością poetycką Eligiusza Dymowskiego rodzić może sporo zaskoczeń wynikających przede wszystkim ze zderzenia dwu powołań będących udziałem autora. Autentyczne i wysokiej miary talentu powołanie poetyckie łączy się bowiem w jego osobie z powołaniem kapłańskim. I choć to drugie nie znajduje bezpośredniego wyrazu w jego utworach, to sam ów fakt biograficzny staje się źródłem twórczego napięcia, odkrywanego nie tyle nawet po stronie uprawianej przez Dymowskiego poezji, ile po stronie czytelnika, konfrontowanego ze swymi wyobrażeniami o poezji uprawianej przez księży i rzeczywistą materią literacką niesioną przez wiersze krakowskiego poety – zakonnika.

Wiersze Eligiusza Dymowskiego urzekają wewnętrzną prawdą. Urzekają także swoją urodą, niewątpliwym artyzmem będącym wypadkową prostoty formy złączonej z kunsztownością, sprawiającą wrażenie niewymuszonej i – niejako – wynikającej z poetyckiej konieczności. Osiągnięcie tego rodzaju kunsztowności, w której nie ma żadnego fałszywego tonu, żadnej sztuczności, niczego nienaturalnego, niczego na pokaz, powiedzieć trzeba, iż jest największą sztuką. Odbiorcy zdaje się wówczas, że zastosowane przez poetę środki, metafory, obrazy czy określenia są właśnie tymi najtrafniejszymi, jedynymi, wręcz niemożliwymi do zastąpienia przez inne, tak bardzo przylegają do wypowiadanych myśli.

Zofia Zarębianka

________________

Eligiusz Dymowski. Urodzony w 1965 roku w Sannikach. Franciszkanin, doktor teologii, poeta i krytyk literacki. Studiował w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie oraz na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Zajmuje się pracą dydaktyczną, naukową i literacką. Członek Stowarzyszenia Kultury Europejskiej [SEC], Stowarzyszenia Academia Europaea Sarbieviana, Polskiego Towarzystwa Teologicznego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor publikacji z zakresu teologii i literatury. Debiutował w 1987 roku, jak dotąd opublikował czternaście tomików. Jego wiersze były tłumaczone na wiele języków, można je znaleźć w polskich i obcojęzycznych antologiach. W 2013 roku wyróżniony świętokrzyską nagrodą literacką „Gustaw” [w dziedzinie: krytyka literacka i poezja). W 2017 roku otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Prix Litteraires Naji Naaman 2020 w Libanie. Mieszka w Krakowie.

J. Douglas Kenyon, Zakazane religie. Wybór i redakcja: J. Douglas Kenyon. Przekład: Ewa Witecka. Redakcja stylistyczna: Barbara Nowak. Zdjęcie w książce: Jeżeli nie podano inaczej, wszystkie zdjęcia pochodzą z magazynu „Atlantis Rising”. Wydawnictwo Amber Sp. z o.o., Warszawa 2021, s. 352.

ZAKAZANE RELIGIE

Kościół katolicki od 2000 lat walczy z heretykami, którzy podważają jego dogmaty!

Ta książka stanowi wstęp do prawdziwej historii zakazanych religii Zachodu i ujawnia ich wzajemne powiązania oraz ogromne znaczenie w kształtowaniu społeczeństw i wierzeń.

Zrodzone w tym samym duchu co chrześcijaństwo, przetrwały jako herezje w śre­dniowieczu i jako teorie wielkich myślicieli oraz mistyków renesansu i ich ducho­wych spadkobierców, takich jak Giordano Bruno i Isaac Newton. Przeniesione do Nowego Świata przez masonów zainspirowały rewolucję amerykańską, a w Euro­pie wielkich pisarzy: Szekspira, Hugo i Dostojewskiego. Ich ukryte, silne wpływy są nadal obecne w dzisiejszym świecie, od polityki przez wiarę aż po kulturę masową.

Korzenie chrześcijaństwa są ściśle związane z religią starożytnego Egiptu...

Kim naprawdę byli biblijni Trzej Królowie i jakie mieli zamiary?

Dlaczego Watykan nadal ukrywa fakty dotyczące życia i nauki Jezusa?

Co wiąże herezje joannitów i skarb templariuszy?

Czego nie wiemy o Nostradamusie i Joannie d'Arc?

Czego nie mówią nam takie filmy jak Braveheart i jakie błędy popełnił Dan Brown w Kodzie Leonarda da Vinci?

W Zakazanych religiach, tak jak w światowych bestsellerach Zakazana historia ludzkości i Zakazana nauka, J. DOUGLAS KENYON – pisarz, redaktor i wydaw­ca amerykańskiego magazynu „Atlantis Rising” poświęconego zagadkom naszej przeszłości i współczesności – zebrał 40 artykułów znanych nieortodoksyjnych badaczy dziejów ludzkości. Ujawniają oni, jak Kościół zwalczał obrazoburcze koncepcje, eliminował przeciwników i jakie fakty zatajał przed światem.

Stefan Rusin, Dziennik artysty 1970-2020. Ilustracje: Stefan Rusin. Projekt okładki: A. Jurgielewicz, D. Kruczkowski, S. Rusin. Projekt i opracowanie graficzne i adiustacja: Aleksan-dra Jurgielewicz. Wydawnictwo Setidava, Miejska Biblioteka Publiczna im. Zofii Urbanowskiej w Koninie, Konin 2021, s. 674.

Urodził się w roku 1946 w Golinie koło Konina. Magisterium uzyskał w poznańskiej Akademii Ekonomicznej. Studia rysunku i malarstwa odbył we własnym zakresie. Wydał dwadzieścia jeden tomików wierszy, dwa zbiory szkiców i esejów, sześć książek prozatorskich. Publikował w czasopismach literacko-artystycznych. Swoje prace plastyczne prezentował w galeriach sztuki na czterdziestu dziewięciu wystawach indywidualnych w salonach biur wystaw artystycznych, domów kultury, klubów MPiK i w muzeach, w takich miejscowościach jak: Warszawa, Poznań, Gniezno, Katowice, Piła, Kalisz, Leszno, Bydgoszcz, Kraków, Wrocław oraz w telewizyjnym Tele-Echo. Jego prace znajdują się w prywatnych zbiorach w kraju, także w USA, Kanadzie, Anglii.

Choć autor Dziennika artysty pisał go na bieżąco, sięgał do historii swojej rodziny, zdarzeń z dzieciństwa i wczesnej młodości. O jego wielowątkowym charakterze świadczą zamieszczone fragmenty listów, komentarze do współczesnych zdarzeń, odważne i mądre sentencje, polemiki, intrygujące wypowiedzi osób znanych nie tylko z literatury, które łączą się z narracją pisarza o wartościach, wyborach życiowych, miłości i z jego osobistymi wyznaniami.

Książka jest napisana z czułą wrażliwością na słowo i głęboko porusza. Stefan Rusin jest artystą niepokornym. Po raz kolejny udowodnił, że jego postrzeganie świata jest niezwykle precyzyjne. Jego przenikliwy umysł sprawia, je tematy, z którymi się mierzy, stają się dla niego wielką pasją, a nie kronikarskimi zapiskami osób, miejsc i sytuacji.

Andrzej Dębkowski („Gazeta Kulturalna”)

To twórca oryginalny, chodzący swoimi ścieżkami na niwie literackiej i w malarstwie, dotykający nade wszystko sensu trwania i poszukujący odpowiedzi na istotne pytania o naszym człowieczym „ być”.

Zdzisław Tadeusz Łączkowski („Akant”)

Wojciech Orliński, Lem w PRL-u czyli nieco prawdy w zwiększonej objętości. Na podstawie korespondencji Stanisława Lema. Opieka redakcyjna: Maciej Zarych. Redakcja: Bianka Dziadkiewicz. Korekta: Ewa Kochanowaicz, Urszula Srokosz-Martiuk, Krystyna Zalewska. Projekt okładki i opracowanie graficzne: Przemek Dębowski. Przekłady listów: z języka niemieckiego – Elżbieta Zarych, z języka angielskiego – Maciej Płaza. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2021, s. 500.

Życie codzienne geniusza w PRL-u

Stanisław Lem większość życia przeżył w PRL-u. W tym czasie napisał też wszystkie swoje najważ­niejsze dzieła. Skomplikowana codzienna rzeczywi­stość minionego systemu była nieubłagana również dla niego, niekiedy boleśnie sprowadzając futu­rologa na ziemię. Wybitny lemolog i dziennikarz Wojciech Orliński opowiada o PRL-u oczami Lema. Wykorzystuje do tego jego bogatą korespondencję z lat 1951-1990.

Listy Stanisława Lema dostarczają wielu wdzięcz­nych przykładów do studiowania absurdów PRL-u, bo chociaż przez większość czasu trzymał się z daleka od bieżącej polityki, uważnie ten ustrój obserwował. Analizował jego absurdalność z punktu widzenia cybernetycznego, jako szczególny przypadek pewne­go wiecznie rozregulowanego mechanizmu, którego dobrze wyregulować nie sposób, bo chaos jest podsta­wą jego działania.

Wojciech Orliński

Czasem śmieszne, czasem straszne historie poty­czek Lema z PRL-em dotyczą życia wydawnicze­go, filmu, aktywności społecznej i motoryzacji. Poznajemy tu między innymi kulisy powstawania produkcji Wajdy, problemy z konserwacją ukocha­nych pojazdów, nieporozumienia w kontaktach z wydawcami i zmagania z urzędami. W korespon­dencji z przyjaciółmi Lem przedstawił własną cie­kawą analizę „eksperymentu” komunistycznego, a także zalecaną przez siebie strategię postępowa­nia wobec władz i cenzury.