Na czym polega zjawisko nieostro i umownie nazywane „magią herbaty”? Co takiego herbata człowiekowi ofiarowuje, że Lu Tung, autor pierwszego dzieła o chá, „Księgi herbaty” z 780 roku n.e. napisał wręcz: „Nie interesuje mnie nieśmiertelność, interesuje mnie tylko smak herbaty”? Bo przecież nie sposób, nie wypada, byłoby bezdusznym, sprowadzać rzecz całą do biochemicznych procesów zachodzących w ciele.

Dlaczego wokół herbaty narósł przez wieki, pod różnymi szerokościami geograficznymi, kontekst kulturowy tak szeroki, że pozwala mówić o „herbatyzmie” w Japonii, o „filozofii herbaty” w Chinach, czy o tradycji five o’clocku w Anglii? Czy można głębiej wniknąć w kulturę Rosji bez świadomości roli, jaką w życiu rosyjskim odgrywa samowar? Jak kiedyś napisał bodaj Guy Sorman, „cywilizacja Zachodu, to cywilizacja kawy, cywilizacja Wschodu, to cywilizacja herbaty”.

Czy można przystępować do istotnych porównań nie biorąc pod uwagę tej różnicy? Na te wszystkie i inne pytania wokół camelii sinensis można próbować odpowiedzieć zapoznając się z piśmiennictwem „herbacianym” zgromadzonym w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.