Gminna Biblioteka Publiczna w Rabie Wyżnej ogłasza konkurs poetycki

VIII edycja „Magii Ogrodów”

Konkurs jest otwarty – dostępny dla wszystkich pełnoletnich twórców: zrzeszonych i niezrzeszonych w stowarzyszeniach twórczych. Utwory muszą być oryginalne, napisane przez uczestników konkursu, nigdzie wcześniej niepublikowane (w wydawnictwach zwartych, prasie i internecie) i nienagradzane wcześniej w innych konkursach. Tym razem nie narzucamy tematu, przewidziana jest nagroda specjalna za wiersz o szeroko pojętej tematyce ogrodowej. Nagroda specjalna nie wyklucza otrzymania jednocześnie jednej z nagród ogólnych.

Nadsyłane prace nie mogą przekraczać dwóch wierszy w zestawie (wśród nich mogą – ale nie muszą znajdować się wiersze ogrodowe). Jeden autor może przysłać tylko jeden zestaw.

Prace należy nadsyłać w nieprzekraczalnym terminie do 16 sierpnia 2024 roku (liczy się data wpływu przesyłki) listownie lub drogą mailową: 

– listownie: prace podpisane godłem (słownym, a nie znakiem graficznym) należy przesyłać w trzech egzemplarzach w postaci wydruku komputerowego lub maszynopisu, format A-4. Dodatkowo mile widziany nośnik elektroniczny. Do pracy powinna być załączona zamknięta koperta, opatrzona również tym samym godłem, zawierająca dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu kontaktowego i adres mailowy. W kopercie powinien się znaleźć również załącznik – oświadczenie o ochronie danych osobowych (wzór pod regulaminem na stronie biblioteki). Przesyłkę należy wysłać pod adres: Gminna Biblioteka Publiczna w Rabie Wyżnej, 34-721 Raba Wyżna 65, z dopiskiem na kopercie : Konkurs Poetycki „Magia ogrodów VIII”. 

– drogą mailową: w jednej wiadomości podpisanej „Magia ogrodów VIII” należy przysłać dwa pliki – pierwszy podpisany godłem z dopiskiem „wiersze” zawierający zestaw konkursowy, drugi podpisany tym samym godłem z dopiskiem „dane” zawierający dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu kontaktowego, adres mailowy oraz załącznik – oświadczenie o ochronie danych osobowych (wzór pod regulaminem na stronie biblioteki). Wiadomość należy przesłać pod adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi 28 września 2024 roku podczas uroczystej gali podsumowującej konkurs w lokalu GBP w Rabie Wyżnej.

Organizator przewiduje nagrody pieniężne dla miejsc I, II, III ufundowane przez Bank Spółdzielczy w Rabie Wyżnej i firmę Ubezpieczenia Łapka oraz nagrody rzeczowe dla trzech osób wyróżnionych ufundowane przez Pana Posła Edwarda Siarkę. Organizator zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. Za wiersz o tematyce ogrodowej przewidziana jest pamiątkowa statuetka ufundowana przez bibliotekę. Wszystkie nagrody można odebrać tylko osobiście, w innym przypadku nagrody zostaną przeznaczone na cele statutowe biblioteki.

Prace będzie oceniać profesjonalne Jury.

Organizatorzy nie zwracają nadesłanych prac, jednocześnie zastrzegają sobie prawo do zaprezentowania i publikowania utworów bez honorarium, tylko w ramach promocji, w różnych mediach zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późniejszymi zmianami).

Uczestnik konkursu automatycznie wyraża zgodę na publikację nagrodzonych, wyróżnionych i zauważonych utworów w pismach literackich, prasie lokalnej i na stronach internetowych organizatorów. Prace niespełniające wymogów regulaminowych nie będą oceniane

Organizator zastrzega sobie prawo do przerwania lub przedłużenia konkursu, a nawet od całkowitego odstąpienia od konkursu w razie wystąpienia przyczyn niezależnych od niego.

Dodatkowe informacje: tel. 18 2671364, e-mail Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Andrzej Walter

Poezja w wymiarze kojącym

Żyjemy w martwym świecie marionetek i pajaców. Na wskroś samotni, wokół nas coraz ciszej i ciszej. Ci, którzy znali i rozumieli nasz wymierający świat też powoli umierają i odchodząc opuszczają nas dojmująco. Tom Tomasza Jastruna zatytułowany jest tak właśnie – to „Epoka wymierania”. Czyż nie w takiej epoce przyszło nam żyć? Rzecz jasna nie w sensie dosłownym. Przecież jest jak najbardziej cool (...)

Tom Tomasza Jastruna nie jest cool, jest niemal doskonały, oryginalnie wyrzeźbiony do lektury, w najprostszy, a zarazem najbardziej wyrafinowany poetycznie sposób, bez zbędnego nadęcia, patosu i drgawek plemiennych opowiada nam o nas samych i naszym gasnącym świecie. Jak w otwierającym tom wierszu „Pająk”:

Szedłem beztrosko spać

Gdy na prześcieradle

Zobaczyłem pająka olbrzyma

Stał nieruchomo

Na swoich cienkich i długich nogach

Patrzyliśmy na siebie w milczeniu

Nie wierząc własnym oczom

Dwie niepojęte istoty

Na trzeciej planecie od słońca

Samotne i nagie

W swoim istnieniu

Tom Tomasza Jastruna na przekór współcześnie nagradzanej poezji bełkotu jest tomem czytelnym, tak samo czytelnym jak czytelnymi były refleksje: Szymborskiej, Miłosza, Herberta czy Różewicza, tak samo czytelnym jak czytelnymi są tomy wielu pomijanych wszędzie współczesnych polskich poetów, ale rzecz jasna wybija się na tym tle swoją unikalnością i jakby idealnością przekazu. Metafory trafiają w punkt. Inspirując do myślenia. Więcej od poezji nie wymagam. Ma być moja, intymna, mądra, ba, po prostu zamyślająca – pięknie zamyślająca...

Przeczytajmy dwa wiersze zamykające tom. Dwa piękne wiersze. Jakże znakomite, olśniewające, no i finalnie kojące nasze zmysły i postrzeganie tego świata:

„Pocałunki”

Nasze usta

Rozcięte na pół

Jak owoce

Zjadamy słodki miąższ

Pocałunków

Za oknem czarny kot

Ciągnie za sobą drogę

I świeci latarniami oczu

„Pies”

Na starych filmach

Wszyscy bardzo się śpieszą

Jakby zapomnieli

Że od dawna są martwi

Tylko jakiś pies

Zabłąkany w oku kamery

Merda ogonem

Jakby był wieczny

Niestety odnoszę wrażenie, że i my już jesteśmy jakby martwi. Jeszcze machamy ogonami, śpieszymy się, wydaje nam się, że jesteśmy wieczni, dopóki nas nic nie boli...

Nasze koty ciągną za sobą drogę, świecą latarniami oczu, a my komplikujemy ten świat w konkurencji jeszcze nieznanej, nowatorskiej, cyfrowej i informacyjnej szumem zabijając sens.

Tom Tomasza Jastruna ma nas ukoić, uspokoić, zamyślić i pulsować w naszych zmęczonych myślach, abyśmy wiedzieli co ważne, co istotne, za co warto … poświęcić wszystko.

Czuję się coraz straszy. Wiem, że to dziwnie brzmi u pięćdziesięciolatka z kawałkiem, w dobie medycyny mumifikującej ludzi na żywca ponad kres życia… czuję się staro, żyję w starym świecie, staram się to wszystko ogarnąć, ale organy wysiadają, psują się, coraz więcej zniechęcenia coraz ciszej, coraz puściej. Może dlatego wstrząsnął mną wiersz „Stare małżeństwo”, ale tak się dziś mniej więcej z Żoną czujemy:

Spotkały się dwie dłonie

Spotkały się cztery nogi

Los związał im ręce

Los związał im stopy

Wodzeni byli na pokuszenie

Przenosili góry i rzeki

A teraz do jednej małej walizki

Pakują swoje podwójne życie

I szykują się na nieistnienie

Taaak. Taki zapewne tytuł powinien nosić ten felieton. Szykując się do nieistnienia. Tak się dziś czuję. I rozumiem, że tak się czują i inni moi przyjaciele, starsi ode mnie i zacniejsi, lepsi poetycko i myślowo, z dorobkiem, wierszami ważnymi i doniosłymi, jedni jeszcze istnieją, inni już nie, ale tak naprawdę wszyscy razem … szykujemy się na nieistnienie.

Do tego nieistnienia szykują się kościoły i cmentarze, cnoty i wartości, a nawet dobro i zło. Szatan już od dawna nie istnieje. Nieprawdaż?

Mnie jednak ta poezja koi. Uspokaja, że mogę jeszcze ją gdzieś kupić, poczytać, przeżyć... że mogę ją ze sobą zabrać do poduszki, do podróży, do nieba, że mogę się nią okryć jak warstwą ochronną, że jeszcze jestem normalny i nadal żyję szykując się na to... nieistnienie.

Dziękuję Panu, Panie Jastrun

„Na moich półkach”

Sędziwe tomiki wierszy

Dawno zmarłych poetów

Ich pochylone grzbiety

I pożółkłe dłonie

Dedykacje

To napisy nagrobne

Pod krzyżami tytułów

I szept wierszy

Jak szmer modlitwy

„Za szybą”

Bliscy znajomi

I nieznajomi

Mrą jak muchy

Na szybie

A za szybą

Jesień się mieni

Przeleci ptak

Powie coś ktoś

Bąk w grubym futrze

Zapyla kwiaty

Chłopak się kocha

Z wiotką dziewczyną

Życie się toczy

Na swoich kołach

Nie wiadomo

Po co i gdzie

Chciałoby się czytać i czytać. Wszystko jest tu jasne i jak nigdy smakuje poezją. Nie wiadomo po co i gdzie (...). Ot taka tam epoka wymierania w gotowości na nieistnienie, które już się wydarza (dla artystów i poetów).

Andrzej Walter

_____________

Tomasz Jastrun, „Epoka wymierania”. Wydawnictwo Austeria, Kraków, Budapeszt, Syrakuzy 2024, s. 146.

Nowa książka Małgorzaty Kulisiewicz

„Kinoptycznie. Poezja filmowa”

Książka „Kinoptycznie” to tom z poezją filmową. „Kino jest poezją, poezja życia bywa jak kino”, jak pisze autorka Małgorzata Kulisiewicz. Do tej pory były wydane w Polsce tylko dwie antologie  z motywami filmowymi. Nie było jeszcze poety, który by temu tematowi poświęcił całą swoją książkę. Rzeczywistość odbita w krzywych, rozbitych lub zwykłych zwierciadłach tej poezji pokazana jest poprzez drobiazgi, szczegóły z dużą dozą ironii, ale też z zachwytem, lękiem lub poprzez  literacką medytację. Jest to portret mozaikowy, wielkomiejski, krakowski, nowohucki, nadbałtycki i europejski. Ukazana jest schyłkowość, koniec pewnego świata, turystyczne migawki ze współczesnej Europy. Podmiot to zwykły everyman, a także   znawca lub wielbiciel kina lub też w niektórych wierszach turysta chwytający chwilę i  świat, zanim przeminie. Rzeczywistość ukazana jest poprzez wątki związane z kinem, a nawiązania do filmów osadzone są w naszej współczesnej rzeczywistości. Poezja Małgorzaty Kulisiewicz odnosi się do motywów  związanych z Cinéma-vérité, buntownikami filmowymi,  Agentem Jamesem Bondem, Marleną Dietrich, Ordonką, Ritą Hayworth, „Deszczową piosenką” i wieloma innymi słynnymi postaciami, filmami lub zjawiskami filmowymi. Autorka jako filmoznawczyni ma szerokie spektrum wiedzy kinowej, która ją inspiruje. Jednocześnie filtruje to przez wrażliwość współczesnego polskiego everymana, który wokół siebie wiele dostrzega i widzi, i próbuje zrozumieć naszą rzeczywistość. Tęskni również za czymś większym, za metafizyką i transcendencją, czymś co ratuje od szarości, a może  i grozy życia, za Bogiem panteistycznym, Bogiem w człowieku i blisko człowieka. Nawet tło morskie występujące w wielu wierszach i morze przedstawione są transcendentnie. Ważną rolę gra też w tej poezji natura, podkreślona jest ważność natury dla człowieka oraz jej przypuszczalny koniec, wyniszczenie. Zresztą wątków apokaliptycznych jest tutaj więcej, gdy trafiają do tego tomu również wiersze antywojenne,

Małgorzata Kulisiewicz w pięciu swoich poprzednich książkach nawiązuje do toposów kultury śródziemnomorskiej, do motywów polskiej i światowej literatury, do malarstwa, muzyki, teatru. Poezja filmowa jest tego naturalną konsekwencją. Kino jest tu głównym medium, miłością, inspiracją i tłem dla najnowszego tomu poetki.

MAŁGORZATA KULISIEWICZ – absolwentka filmoznawstwa i polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, autorka esejów i recenzji filmowych i literackich, publikacji historycznych, realizatorka reportaży telewizyjnych w TVP Kraków. Publikowała m.in. w miesięczniku „wSieci Historii”, Tygodniku Katolickim „Niedziela”, „wSieci Kultura”, w „Film and TV Kamera”,  na portalu film.org.pl i w portalu jungowskim „Unus Mundus”. Autorka książek poetyckich: „Inni Bogowie”, „Kot Wittgensteina i inne wiersze”, „Ciasteczka z ironią”, „Sprzedawcy jaśminu”, „Kinoptycznie” oraz zbioru opowiadań „dalEKOwzroczność”.

Jej opowiadania i wiersze były publikowane w „Lirydramie”, „Wyspie”, „Dzienniku Polskim”, „Nowych Myślach”, „BregArcie”, „Babińcu Literackim”, „Lamelli”, „Szufladzie.net”, „Poezji Dzisiaj”, „Metaforze Współczesności”, „Akancie”, „Hybrydzie”, „Literacie”, „Wytrychu”, „Post Scriptum”, „Helikopterze OPT”, na portalu „Pisarze.pl”, w „Gazecie Kulturalnej”,  „Bezkresie”, w „Stronie Czynnej”, w „Magazynie Horyzont”,   „Whisper of Sofly – Yearly Anthology of Poetry (Vol 2)”, „Contemporary Writers of Poland. On Life’s Path”, na portalu „Spillwords.com”oraz w licznych antologiach i almanachach. Kilkukrotnie zauważona i wyróżniona w konkursach literackich i filmowych. Mieszka w Krakowie.